Een vreemd avondje uit

Vorige week vrijdag trad het vierde aan tegen De Schaakmaat 2 in Apeldoorn. Jeugdteams hebben altijd een vreemde uitwerking op schakers, en dit was daarop geen uitzondering. We gingen hard onderuit. Het begon allemaal al goed, omdat er drie invallers nodig waren: Bart van Leeuwen en Jan Zwikker waren verhinderd en op de dag zelf belde Klaus met heftige buikgriep af. Voor Klaus was op korte termijn geen vervanger meer te vinden. We spraken dus om kwart voor zeven bij café Frowijn af, waar ik nog net een aantal kleffe voorverpakte boterhammen naar binnen kon werken voor we in de auto stapten. Tot overmaat van ramp was Thei vergeten dat hij in zou vallen (waarvoor hij zich overigens netjes excuseerde). We reden op tijd, maar slechts zes man en een 0-2 achterstand naar Apeldoorn.


Daar aangekomen zat ook alles tegen. Lambert heeft een tomtom uit 2004, die nog altijd in blijde verwachting is van een weg in Apeldoorn die nooit is gebouwd, maar wel alvast is ingeprogrammeerd; iedere keer als hij naar de Schaakmaat moet stuurt het apparaatje hem dus het bos in. Gelukkig viel de vertraging mee en kwamen we precies op tijd aan bij het buurtcentrum waar zich weldra een drama zou voltrekken. In de kleine zaal waar wij zaten werd het gaandeweg steeds warmer; het ergste was evenwel het volksdansen in de belendende zaal, waar er naast repeterende muziek en handgeklap na elke tien minuten vreugdevol gejuich opklonk.

Dit alles had een wisselende uitwerking op wat er gebeurde aan de verschillende borden. Lambert werd aan het begin van zijn partij uitgelachen door zijn tegenstander toen hij de Hofmanopening speelde (‘is dit een zet?’) kwam na vier zetten beter te staan en ontleende daaraan de foutieve indruk dat zijn tegenstander ‘er niks van kon’. Zijn overmoed ontaardde in een gevecht om er toch nog remise van te maken, wat uiteindelijk lukte. Onno was, zoals steeds dit seizoen, eigenlijk aan een prima pot bezig. De aanval die hij had opgezet continueerde hij echter net niet goed, waardoor hij geen andere uitweg zag dan een stukoffer dat alleen niet klopte, en hij weldra een nul aantekende. We zijn dan, gezien het openlaten van de eerste twee borden, alweer bij bord 5 aanbeland, waar Jasper van Dalen een goede invalbeurt had. Tot zijn grote frustratie schoof de naar schatting tienjarige alles helemaal dicht, ruilde de stukken af en liet Jasper geen alternatief dan remise.

Dat was een stuk beter dan wat ikzelf op bord 6 liet zien. Op volledig ongeconcentreerde wijze zette ik mijn stukken vast, gaf ruimte voor een witte aanval die probleemloos en enigszins verveeld door mijn tegenstander van circa 13 werd uitgevoerd. ‘Als dat gebeurt weet je dat je in ieder geval geen wereldkampioen meer wordt’, zei Lambert opbeurend in de auto terug. Waarvan akte. Gelukkig gaf mijn tegenstander me na afloop een slap handje en ging gelijk weg- een paar jaar geleden was Lambert er door zo’n jochie afgeveegd, dat daarna zei: ‘U hebt goed gespeeld meneer’. Dat bleef mij bespaard.

Lichtpuntje in de duisternis was Wim Krabbendam, die al steeds beter stond en na afloop glunderend naar ons toekwam- eindelijk beloond voor het harde werken dit jaar in externe wedstrijden. Schaakblindheid speelde aan het laatste bord echter Frans van den Hooven parten; toen het tweede stuk ook verdween gaf hij op.

Zo kwam de uitslag op 6-2; afgezien van Wim K was misère ons deel. Het was echter vast niet zo erg als hoe Klaus zich die dag voelde. Hij mailde me een verslag van zijn avond: ‘De donderdagnacht ervóór ging het helemaal mis.  Voor mij een ongelukkige tijd om ziek te worden. Behalve de wedstrijd van vrijdag moest ik nog meer missen:   zondag een leuk verjaardagsfeest, maandag mijn geliefde snelschaak en morgenochtend het volksdansen, want daartoe ben ik nu nog te zwak. Het was vooraf al een drama voor het team, doordat  3 goede schakers niet konden spelen. Er ontbreekt ook nog eens  een auto, die Frans helemaal met de fiets uit Dukenburg moest komen halen en als klap op de vuurpijl staat het hele team te wachten op een invaller,die maar niet komt en niet reageert. Dan probeer je als team nog met ondragelijke moed te scoren met het resultaat een smadelijke 6-2 nederlaag (inclusief uiteraard de zonodige blunders). Misschien heb ik een kleine bijdrage geleverd,  als in mijn Renault Clio tenminste  een half punt heeft meegereden. Maar toch:  nieuwe ronde nieuwe kansen.’ En zo is dat.

r4pers

Share

Geef een reactie