Geen Kerstverhaal met goede afloop

Anton van Rijn schreef het al over de wedstrijd van zijn team in Den Haag. De terugreis was een hel: angstig en zwetend kwam hij die nacht thuis, maar UVS 2 SOS kon er ook wat van. De spelers die meereden in de auto van Klaus Wüstefeld, zullen het niet snel vergeten. Een verhaal uit het vorige seizoen.

Het begon al op de heenreis naar Groesbeek, waar gespeeld moest worden tegen de Pion. Alles was goed gepland Klaus zou Tobi van het station en Wim van huis afhalen. De trein van Tobi (vol carnavalsvierders) kwam 5 minuten te laat aan en ook het ophalen van Wim duurde 5 minuten langer dan gepland, waardoor we om 20.10 uur in het centrum van Groesbeek aankwamen. In het centrum waren echter barricades opgetrokken vanwege carnaval, waardoor we niet wisten hoe we verder moesten… We vonden wel rrn parkeerplaats, maar moesten daarvandaan nog de schaakzaal zoeken. Kortom: we kwamen 20 minuten te laat.

Verlies UVS 2
Bezweet en opgewonden speelde ik te snel, maar kwam goed te staan totdat ik op het laatst mijn dame weggaf. Ook het team verloor die avond. Het resultaat van Tobi en Wim ben ik vergeten. Er was geen tijd om te rouwen. Het was ongeveer 24.00 uur: we moesten snel weg, omdat Tobi de trein van 00.30 uur naar Den Bosch nog moest halen, d.w.z. 20 minuten rijden naar Dukenburg station.

De parkeerplaats was zoek
De looproute naar de parkeerplaats (met weinig verlichting) was niet vindbaar. Ik vroeg een aantal zingende carnavalsvierders de weg naar de parkeerplaats. Tobi en Wim (met rolstoel) waren tijdens mijn gesprek met de carnavalsvierder doorgelopen en onvindbaar. We vonden elkaar tenslotte en om 00.10 uur waren we bij de parkeerplaats. Een kwartiertje naar station Dukenburg moest kunnen.

Een hevige knal..
Toen we eindelijk met z’n drieën in de auto zaten, reed ik gehaast achterwaarts het parkeervak uit. Knal! Botsing tegen de achterkant van ’n andere auto. Het was te donker om de schade te overzien. Beide auto’s zaten wel aan elkaar vast. Tobi wist de auto’s los te krijgen en fotografeerde ‘t nummer van de ‘tegenpartij’. We konden echter Groesbeek niet uit. Via een voor auto’s verboden straat kwamen we toen in een massa carnavalsvierders terecht.

Gevangen in Groesbeek
Ik stuurde in de beschadigde auto voorzichtig door de waggelende menigte heen. Vreemd geklede mensen, irritante liederen, lachend geklop op de autoramen. We waren opgesloten en konden niet verder.. Ik draaide voorzichtig om. Dat lukte. Nu moest ik een andere route vinden… Opnieuw werd er op de ramen gebonsd en een schijnwerper scheen op de auto, maar ditmaal was het de politie.

Woedende politie
Ik deed mijn raampje open. Een woedende agent verklaarde dat ik hem bijna had overreden en dat ik weigerde te stoppen toen hij op mijn raam bonsde. Bovendien had ik in een verboden straat gereden en hij dreigde met allerlei boetes enz. Ik zei hem dat er de hele tijd al door carnavalsvierders op de ramen gebonsd werd en ik niet wist dat het ditmaal de politie was. Ik legde uit dat we geen carnaval vierden en geen pils gedronken hadden, maar geschaakt en dat we verdwaald waren en niet wisten hoe we Groesbeek uit moesten. Na een blaastest bleek ik nuchter. We mochten gelukkig doorrijden. Toen we eindelijk uit Groesbeek ontsnapt waren, was het te laat voor Tobi om de trein te halen: hij kon bij Wim blijven slapen.

De nasleep
De volgende dag zou Tobi nog met de fiets gaan kijken naar de beschadigingen van de daar geparkeerde auto. Die auto was er niet meer. Er volgden voor mij nog enige rampzalige weken: contacten met politie, beschuldiging van wegrijden na schade-ongeval, zoeken naar kwade tegenpartij, garages bezoeken en verzekeringen, niet interessant genoeg om te beschrijven.

[Red.: Zie ook hier.]