Stalen zenuwen

Zaterdag 23 november mochten wij aantreden tegen Discendo Discimus uit Den Haag. ‘Wij leren door te leren’ betekent dat in het Latijn, heel wat ambitieuzer dan ons gemoedelijke ‘Uit Vrienden Samengesteld’. Dat zij het allemaal ietsje serieuzer lijken te nemen, blijkt ook uit de locatie. Een monumentaal pand in het oude centrum van de stad fungeert als het clubgebouw van deze schaakvereniging uit 1852, volgens de bordjes in de zaal mogelijk de oudste van Nederland!
Nog voor de eerste zetten gespeeld waren, voelden sommigen al enige stress. In hartje Den Haag is parkeren geen vanzelfsprekendheid (zelfs in het Waterkwartier in Nijmegen is dat niet meer zo…) en Olav meende op een bordje te lezen dat parkeren in de straat slechts voor vergunninghouders was. Hij in allerijl een andere plek zoeken, maar volgens de heren van DD was het gewoon betaald parkeren. Zij zullen het wel weten en iedereen vond na afloop zijn auto inderdaad op dezelfde plek terug.
Anton trad op als chauffeur-extraordinaire, maar ook hij had wat moeilijkheden met parkeren, want hij kwam pas binnen toen de wedstrijdleider alle namen al genoemd had. Of hem dit stress opleverde, liet hij niet merken en hij nam rustig plaats op de enige lege stoel.

Het zou uiteindelijk een lange dag worden, maar dat wisten we toen nog niet. Pepijn opende de score met een solide remise op bord 10.

Intussen begon er wat tekening in de strijd te komen. Joost had het zwaar tegen de sterke Jeroen Blokhuis. Niet alleen had Joost al zeeën van tijd verbruikt, maar hij moest ook een stelling met een geïsoleerde d-pion overeind houden. Gelukkig leken we op de andere borden niet slecht te staan. Ja, Hans stond wat gedrongen op bord 2, maar daar leek nog niet zoveel aan de hand en Guido had in de opening een pion gewonnen en speelde duidelijk op winst.

De spelers die genoeg tijd hadden konden de mooi gedecoreerde, maar krappe schaakzaal op zich in laten werken. De prijzenkast trok de belangstelling van mijzelf en van Pepijn. Ik verwonderde me over het aanvullen van de prijzenkast van bekers als “1e Prijs Interne Competitie” (zo kunnen wij het ook…) en Pepijns oog viel op een half vergane sigaar, ongetwijfeld nog van Jan Hein Donner geweest.
Terug naar de borden waar Diderick ons op voorsprong zette door alert te zijn toen zijn tegenstander blunderde.

Vervolgens vielen er twee remises: eerst hield Anton met nauwkeurig spel oud wereldtopper GM John van de Wiel op remise. In plaats van de lezer te vermoeien met eindeloze varianten vol subtiliteiten waar wij stervelingen toch geen chocola van kunnen maken, komt Anton met een korte impressie. Sympathiek.

“Wat me van de wedstrijd DD – UVS het meest bij zal blijven, is de helse terugreis door storm en stortregen over slecht verlichte autobanen vol regenplassen. Ik reed met volle aandacht maar met het angstzweet in mijn handen en herademde pas toen de contouren van de St. Stevenstoren door de striemende regensluiers opdoemden. Een toeschouwer langs de zijlijn zal echter weinig spectaculairs hebben opgemerkt: slechts een met 80 a 90 km/h voortrijdend oud vehikel, steevast voortsukkelend op de rijstrook van de vrachtwagens en bij voorkeur een meter of 100 achter zo’n zwaargewicht blijven hangend, waarschijnlijk om te voorkomen dat er voortrazende auto’s vlak voor z’n wielen opdoken.

Van een gelijke strekking was mijn partij tegen de zeer sympathieke John van der Wiel, 2x Nederlands kampioen, Europees kampioen bij de junioren, en op de top van z’n kunnen no. 15 van de wereldranglijst, zo Googelde ik trots na afloop, nadat ik spelend met wit met afbraakschaak een halfje uit het voor de toeschouwer smeulend- voor mezelf laaiend vuur had weten te slepen. Vroegtijdig dames eraf, beiden 99% nauwkeurigheid, maar bij elke zet was ik als de dood voor een tactische truc, voor een in het kielzog van de grootmeester weer achter de feiten aanhobbelen. Dat duurde totdat de remisehaven al te nadrukkelijk opdoemde uit de mij doorgaans zo vertrouwde mist. Voor de vorm veinsde ik nog enkele secondes te peinzen over z’n remiseaanbod, maar die denkpauze kwam slechts voort uit misplaatste ijdelheid: omdat ik het zo amateuristisch vond overkomen a tempo toe te geven -bij wijze van spreken nog voordat hij was uitgesproken- aan de toehap-impuls die me terstond overviel. Enfin, om een lang verhaal kort te maken; ik nam het aanbod aan.”

Van Olavs partij had ik weinig meegekregen, want mijn eigen partij eiste opeens al mijn aandacht op, maar hij was misschien wel de enige die echt geen enkele spanning had gevoeld deze dag. Een saaie remise, zo vertelde hij me na afloop, maar wel met zwart. En als chauffeur is dat soms het maximale wat je uit een dag kan halen.

Tja, zou ik het daarop gooien? Dat ik als chauffeur zo vermoeid was dat ik de winst miste? Of lieten mijn zenuwen me in de steek op het moment waarop het er echt toe deed? Hoe het ook zij, ik heb nogal dubbele gevoelens overgehouden aan mijn partij tegen Rick Lahaye.

Het mag duidelijk zijn dat ik niet over stalen zenuwen beschikte, waar mijn tegenstander slim misbruik van maakte. Leerzaam om mee te maken hoe je door lang na te denken om je voordeel te behouden, zo in tijdnood kan komen dat je al je voordeel weggeeft.

Bron: DD

Naast mij op bord 2 verloor niet veel later Hans zijn partij tegen de sterke J.J. Lopez. Hoewel hij lang weerstand wist te bieden, bleef zijn tegenstander over de damevleugel dreigingen creëren en dat werd Hans uiteindelijk in tijdnood te veel.

Het was onze team captain die vervolgens de rug rechtte en zijn teamgenoten liet zien hoe men met stress om dient te gaan. Zoals ik aan het begin al aangaf, kwam hij vroeg in de middag al in tijdnood en moest hij diep gaan om niet onder de druk te bezwijken. U en ik hadden deze partij al tien keer verloren, maar Joost krijg je niet zo snel klein.

Op bord 8 bood onze invaller (waarvoor dank!) Ruud lang weerstand, maar wederom zag je dat in tijdnood de Hagenezen rustiger bleven en meer zagen. Hij moest zich dus uiteindelijk gewonnen geven en zo stond DD voor het eerst op voorsprong. Gelukkig voor ons hebben wij dit jaar Guido weer in ons midden en die had een paardeneindspel weten te bereiken met twee pionnen voorsprong! Onder de priemende blikken van de vele toeschouwers voelde Guido de druk toenemen. Ja, dat het eindspel inmiddels gewonnen was voor hem, dat begreep hij wel. Maar op het moment dat je tegenstander maar blijft rondspringen met dat paard, de klokt steeds dichterbij de nul komt en je teamgenoten over je schouder meekijken met blikken als “Heb je nog steeds niet gewonnen?”, dan kan ik me indenken hoe Guido zich gevoeld moest hebben. Of hij had gewoon stalen zenuwen en speelde de partij ijskoud en kalm naar de winst. Dat kan ook. 4,5 – 4,5.

En toen rustte het lot van UVS1 en DD1 in de handen van Robbie en zijn tegenstander, die al geruime tijd in een gelijk eindspel de stukken heen en weer aan het bewegen waren. Nu had Robbie weliswaar het loperpaar, maar in dat eindspel was juist het zwarte paard nuttiger, waardoor tegenstander David Madularea het terecht bleef proberen. Robbie gaf echter geen krimp en ondanks lang nadenken kon David nergens doorkomen. Met de naderende tijdnood leek zetherhaling een logisch gevolg en ik denk dat iedereen een snelle remise verwachtte op dat moment, maar de jonge David bleek over een bewonderenswaardige vechtlust te beschikken! Hij offerde twee pionnen om zijn e-pion te promoveren, waar Robbie vervolgens zijn loper voor moest geven. Wat er resteerde was een zeer boeiend eindspel (ik hoop dat Robbie dit eindspel nog een keer met ons deelt op de site): volgens mij was dit op een gegeven moment de stelling.

Even leek het alsof zwart zijn hand overspeeld had en Robbie de winst zou grijpen, maar helaas bleek het er niet in te zitten. Zwart kon de witte pionnen tegenhouden en Robbie haalde de laatste zwarte pion op waarna het extra stuk geen verschil meer maakte. En zo hield Robbie zijn zenuwen na een hele middag schaken goed in bedwang en konden we om half zeven eindelijk de auto’s gaan opzoeken.

We besloten meteen huiswaarts te keren en in Nijmegen of onderweg wat eten te zoeken. Joost reed met mij mee en dacht alle spanning gehad te hebben, maar onderweg had ik te veel vertrouwen in mijn brandstofmeter en zo reden we opeens over de A15 met een grote 0KM op mijn dashboard… Ik wist dat de auto echt nog wel even door kon rijden, maar ik had geen idee waar het volgende tankstation was en we knepen ‘m behoorlijk. Na enkele angstige kilometers vonden we, de goden zij dank, een tankstation bij de volgende afslag. Zo heb ik de stalen zenuwen van Joost toch nog aardig op de proef kunnen stellen. Gelukkig gebeurde dit op de terugweg en niet de heenweg, anders was het resultaat van zijn partij misschien niet zo gunstig geweest.

[Red.: Het verslag van DD vind je hier.]