Eerste, nipte overwinning voor UVS 2

Alweer een week geleden traden we aan in een bomvolle speelzaal in onze onvolprezen Biezantijn. SMB kon niet terecht in haar eigen speelzaal – alle wijkgebouwen in Nijmegen zijn momenteel op last van de gemeente de weekenden dicht vanwege personeels- en/of geldgebrek, vertelde een bestuurslid van SMB me in de wandelgangen, waarom de Biezantijn dan wel open mag wist hij niet – zodat er twee extra teams naast de drie van ons speelden. De temperatuur in de zaal steeg dan ook snel met al die menselijke kacheltjes. Zelf raakte ik bovendien ook enigszins verhit omdat mijn partij veel denkinspanning van me vroeg, waardoor ik van de andere partijen van ons team niet heel veel heb meegekregen en mijn T-shirt na thuiskomst ’s avonds beslist in de wasmand moest.

Onze captain was er wegens verkoudheid helaas niet bij. Maar Dennis nam de honneurs prima waar en we zitten gelukkig ruim in onze spelers, dus we waren toch compleet. Dennis gaf me de volgorde van de uitslagen aan de borden door, dus aan de hand daarvan doe ik mijn verslag (ik heb zoals gezegd niet heel veel meegekregen, ook al omdat ik na einde van mijn eigen partij meteen ben gaan analyseren met mijn sympathieke tegenstander, good old ASV-veteraan Ruud Wille).

Dennis was ook als eerste klaar. Hij kwam in een aangenomen damegambiet wat minder uit de opening, maar wist de zaak goed te keepen. Gezien de stand op de andere borden en zijn veel mindere tijd nam hij een remiseaanbod aan, achteraf een goede beslissing! Hier volgt zijn eigen verslag.

Sjors was als tweede klaar. Ik zag bij hem een paar keer een betrekkelijk gelijke stand, al leek me dat hij met wit een klein plusje had. Maar kennelijk niet genoeg voor de winst. ‘Het enige wat over mijn partij te zeggen valt, is dat het de hele partij potremise was,’ zegt hij er zelf over. Tussenstand: 1-1. Vervolgens wist ikzelf ons op een voorsprong te brengen. Na een opening met een variant die ik tegenwoordig vaker tegenkrijg dan het Spaans (1 e4 e5 2 Pf3 Pc6 3 Lc4 Pf6 4 d3 – hoe heet deze variant eigenlijk?) spelen we allebei wat planloos en onnauwkeurig, maar in het middenspel ben ik wat doortastender en kom overwegend te staan. Als mijn tegenstander de kans voor de gelijkmaker mist, is het ondanks niet geheel nauwkeurig spel mijnerzijds snel afgelopen.

Even later bracht Thomas de stand op 3-1. Afgaande op wat ik de eerste uren gezien heb, speelde Thomas een typische Thomas-partij met wit waarin hij langzaam positioneel voordeel kreeg. Ik heb van hem verder geen info gekregen, dus hoe de precieze winst ging weet ik niet. Hoe dan ook, ondanks de riante voorsprong leek het toch nog spannend te gaan worden, want Tsji stond twee pionnen achter, Rob miste een stuk maar had daar wel drie pionnen en aanval voor, Ivar stond beter in een toreneindspel maar kon het ook heel fout doen gezien de vrijpionnen aan beide kanten, en Wim stond ronduit slecht want had zich volgens mij verrekend en stond de kleine kwaliteit achter in passievere stelling.

Maar we hebben het dus nipt gered. Tsji was weer eens een ware ontsnappingskunstenaar, hier beschrijft hij hoe: ‘De laatste tijd probeer ik weer nieuwe inspiratie te putten door in de opening te experimenteren. Steevast kom ik binnen 8 zetten verloren te staan. Nu ook, met nota bene wit, tegen Steven Braun. Het is een fase hoop ik. Om een saaie Caro Kann-variant te ontwijken speelde ik een nieuwe zet. En ja, ik verloor hiermee een pion. Na uren “keepen” en rommelen, overleefde ik mat in 19. Steven had moeten winnen. Maar in tijdnood greep hij mis. Het werd remise.’

Snel daarna won Rob en was de buit binnen. Hij had zó goed gestaan dat hij ondanks het (onnodige) stukverlies nog steeds gewonnen stond, zoals blijkt uit zijn analyse.

Toen was het aan Ivar en Wim om de winstscore nog iets op te vijzelen. Dat lukte echter niet. Ivar zelf zegt er het volgende over:
‘De tweede partij dit seizoen dat ik een toreneindspel vreselijk mishandel. In plaats van twee overwinningen slechts een half punt. Dit keer maakte ik het wel heel bont door eerst een aanvalsstelling niet af te maken en vervolgens in een gewonnen toreneindspel zelfs niet remise te maken en te veel te spelen op een pion meer en het gevaar van zwart in het centrum te onderschatten. Mijn tegenstander speelde het goed, ik echt ondermaats. Gelukkig maakte de kleinst mogelijke teamoverwinning veel goed!’

En Wim kon het ondanks dapper knokken niet bolwerken, hij had net niet de kans om de laatste pion van zijn tegenstander met een torenoffer weg te kapen en te kijken of die met paard en loper mat kon zetten. Zelf schrijft hij er dit over: ‘In mijn partij kwam na een tactische strubbeling in het middenspel ik met toren en pion tegen het paardenpaar te zitten. Ik kon lang verdedigen en leek nog remisekansen te krijgen, maar mijn tegenstander maakte het technisch vaardig af.’

Einduitslag: 4½ – 3½ . Het promotiedoel dat we ons aan het begin van het seizoen gesteld hebben, lijkt nog ver weg, maar we blijven optimistisch.

Helaas lieten mijn teamleden me hierna in de steek: niemand ging mee uit eten! Gelukkig mocht ik met de mannen van het eerste mee. En in pizzeria Romagna zat ik bovendien naast een heuse grootmeester, want Maarten Solleveld was naar de wedstrijd komen kijken en ging mee eten, en nam naast mij plaats. Er werd alleen uit het hoofd wat geanalyseerd, wat ik niet kon volgen, maar er waren ook talloze andere interessante onderwerpen van gesprek, zoals de penibele toestand van de wetenschap en universiteiten met dit huidige kabinet, wandelen en fietsen in Zwitserland, wie er in het eerste IM, FM en CM is of hoort te zijn en de vraag waarom tegenwoordig bij kennisquiz 2 voor 12 bijna alle winnende teams geen derde ronde aandurven (gisteren was het ook weer prijs). Ook de pizza was heel smakelijk, dus ik kan iedereen aanbevelen de volgende keer mee te gaan.