Kampioensgroep: De finale finale

Na, of ook al tijdens de bloedeloze verliespartij van het Nederlands voetbalelftal tegen Oostenrijk, had iedereen behoefte aan echte spanning. En dan kun je dus veel beter naar schaken kijken dan naar voetbal. Als voetbalcommentatoren het hebben over schaken dan is dat doorgaans om saai voetbal aan te duiden. Verdedigers die elkaar tot in het oneindige de bal toespelen. “Ja – dat is net schaken!” roepen ze dan, de commentatoren, om dat saaie getik op ernstige wijze te diskwalificeren. Schaakvoetbal is wel het saaiste wat er is.

How little do they know!

Kijk voor de grap maar eens een paar potjes Banterblitz met Magnus Carlsen. Voor je het weet is er een uur voorbij en is een een keur van emoties, spanning, verwondering, bewondering, door je heen gegaan.  Elke paar seconden weer een nieuwe wending, een nieuw idee, een offer, een strategie en blunder – het gaat maar door.  Daarna ga je enthousiast zelf een paar vluggertjes spelen omdat je zo geïnspireerd bent geraakt. En dat voetbal? Na tien minuten heb ik het meestal wel gezien. Later komt de samenvatting wel…

Goed. We hadden er dus allemaal zin in. De kampioensgroep maakte zich op voor een zinderende finale. Daniël opende met één van zijn lievelingsvarianten: het Scandinavisch. Een opening die soms verzandt in remise-achtige stellingen, maar waarin vaak ook zeer tweesnijdende varianten op het bord komen. Anton had dat natuurlijk meegenomen in zijn voorbereiding en hij kon, zo hij wilde, de eerste 9 zetten in luttele seconden op het bord toveren. Anton kreeg de stelling die hij wilde en trok met zijn 19de zet zijn fluwelen handschoenen aan om te partij uit te masseren, en toen… Hij was al enigszins afgeleid door zonsondergang, tafelschikking, historische kwesties en publiek, toen als uit het niets twee verdachte figuren… enfin: lees zijn analyse zelf maar.

Tsja… 33 Lxc4?? Ik stond erbij toen Anton de zet uitvoerde en ik constateerde verdrietig en ontdaan dat de fluwelen handschoenen weer terug in het gouden koffertje gevleid waren. Koffertje op slot. Sleutel weg. Een Anton met fluwelen handschoen zou zo’n zet nooit en te nimmer gespeeld hebben. Die zou a tempo het vrijwel winnende 33. Le2 gespeeld hebben. We kunnen slechts hopen en bidden dat Anton het koffertje nog ooit open krijgt. Even zien of in Daniëls analyse het raadsel van de twee verdachte figuren wordt opgelost.

Mooi! Lof voor alle tegenstanders! Daniël is een ware kampioen! In de analyse echter niets over de twee figuren die, in Antons hoofd althans, op mysterieuze wijze aan het bord verschenen… dat roept de vraag op op ze er überhaupt wel waren… Anton stelde met de remise overigens wel ereplaats nummer 3 veilig!

Aan het andere bord speelden Jan en Robbie de zoveelste Engelse opening. Eigenlijk net als het Scandinavisch een opening die kan verzanden in voetbal-achtig geschuif, maar die ook kan ontbranden in vuurwerk en chaos. Robbie moest winnen en was bereid om daarvoor wat risico te nemen. Met 27. d4! gooit hij de lont in het kruitvat. Er komt een vrijpion op de d-lijn en dat wordt een splijtzwam. Jan komt steeds verder in tijdnood en … Hier de analyse van Robbie:

Hieronder de analyse van Jan. De man die duidelijk in de hoek zat waar de klappen vielen. De eindsprint die hij vorig jaar trok om het kampioenschap binnen te halen zat er dit jaar niet in.

Robbie voerde de laatste zet uit. Jans ogen volgden de hand van Robbie… pakt hij de dame (zwart wint) of pakt hij het paard (wit wint)… Nog voordat Robbie het paard op het bord zette gaf Jan op. Niet veel later komt Daniël in een toreneindspel terecht dat remise is. Daarmee is de missie van Robbie deels geslaagd. Gewonnen, maar geen barrage.

Het was weer een mooi kampioenschap. Dank aan alle vier de finalisten voor het opsturen van de analyses. Vooral als je verliest kost het de nodige discipline om de partij dan toch maar te analyseren en publiceren.