UVS1 nadert mathematische zekerheid rondom klassebehoud

Met de voor UVS1 ongekend goede seizoensstart, rijst al heel wat vroeger dan anders – zelfs voor de winterstop – de vraag: ‘En, zijn we nu al veilig?’ Het antwoord moet helaas, zelfs met de overtuigende winst op ASV1, vooralsnog ontkennend beantwoord blijven: zelfs met 8 matchpunten uit 5 wedstrijden is het theoretisch gezien nog mogelijk te degraderen. Daar moeten dan wel heel wat onwaarschijnlijke uitslagen voor vallen. Maar deze mathematische realiteit kwam toch even hard aan toen ik ‘m in de groepsapp dropte. De volgende ronde biedt hoogstwaarschijnlijk die zekerheid wel.

Maar we wonnen deze zaterdag dus weer!

De score werd geopend op bord zes, waar Hans niet veel uit de opening wist te bereiken en zijn tegenstander het remiseaanbod snel accepteerde. Onze topscoorder Jaap pakte een half uur later wel weer een vol punt, maar helemaal soepel ging dat niet:

Met zwart tegen Peter Boel kwam ik goed uit de opening, maar dat voordeeltje liet ik door een aantal onnauwkeurigheden vlot uit mijn handen glippen. Net op het moment dat Peter beter stond miste hij een kleine combinatie, waardoor ik een kwaliteit won en hij direct opgaf.

Op bord drie had onze teamcaptain het bepaald niet gemakkelijk, maar trok uiteindelijk aan het langste end:

En dat had ik weer: zit je aan bord 7 en krijg je toch de tegenstander met de op een na hoogste rating voor de kiezen, en die speelt dan ook nog een apart tam openingsvariantje zodat je op zet 3 al ‘out of book’ bent!

Ik speelde nog wel door tot de tijdscontrole, maar kon toen wel opgeven. Gelukkig was toen al wel duidelijk dat mijn verlies niet meer zo veel invloed zou hebben op de einduitslag. Bij Anton speelde klok een grote rol, gelukkig was de tijdsdruk bijna uitsluitend bij zijn tegenstander.

Ik speelde tegen Jaap Vogel, een oudgediende die ik ken van het NK seniorenschaak. Zijn naam wordt zelfs nog aangestipt in ‘de Koning’ van Donner (zie het prachtverhaal ‘Symposion’, waar onder meer Hans Bouwmeester er van langs krijgt). De opening die ik wilde vermijden was de Stonewall, waar Vogel zich naar ik vermoed al van bediende voordat hij goed en wel alle schaakregels kende. Dit lukte ten koste van een stelling die door de engine met -1 wordt gewaardeerd.

Het zoeken naar nieuwe wegen kostte Jaap echter zoveel tijd, dat hij voor zijn laatste 26 zetten nog maar 3 (!) minuten over had. In de daardoor steeds groter wordende drang om duidelijkheid te scheppen en makkelijke zetten te kunnen spelen, offerde hij een kwaliteit die hij echter nooit meer terug zag. Gebrek aan pragmatisme kostte hem de kop, kortom.

Volgens mij sloten op het eerste bord min of meer gelijktijdig Robbie en zijn tegenstander de vrede, na een partij die nogal op en neer ging wat de kansen betreft. Bij de partij van Olav had ik lange tijd bedenkingen, omdat zijn koningsstelling een behoorlijke gatenkaas was. Maar toen ik na de tijdscontrole weer eens blik op het bord wierp, bleek hij dat allemaal overleefd te hebben en stond in het eindspel iets beter. Hoe het precies verliep op het eind heb ik niet meegekregen, maar het kleine materiële voordeel (toren tegen paard en pion)  zal niet genoeg zijn geweest voor een vol punt. Maar met dit halve punt was de teamwinst inmiddels een feit als ik het goed geteld heb.

Dat de matchwinst nog niet zeker was tot die uitslag bij Olav viel, pakte wel voordelig uit voor Diderick. Zijn tegenstander had op gegeven moment eenvoudig remise kunnen maken, maar moest gezien de stand wel doorspelen, en bracht zichzelf daarbij in gevaar.

Als laatste was Jasper bezig. Die leek het zwaar te hebben tegen Eelco de Vries, maar wist de partij toch binnen de remisemarges te houden.

Mooie uitslag dus nadat al het stof was neergedaald!

Bron foto: ASV