UVS1-SOS blijft doen wat het moet doen

Vorige week donderdag (30-11) was het tijd voor de 4e ronde in de SOS competitie. We mochten spelen tegen ASV 2. Wel pas de derde ronde voor UVS 1, we zitten in een poule met 9. Onze opdracht in de 1e rondes is duidelijk: winnen van de op papier zwakkere broeders voordat we in de laatste 3 ronden tegen de grootste concurrenten Zevenaar, Lonneker en ASV 1 moeten. Tot nu toe ging dat soepel, maar ASV 2 liet, net als vorig seizoen toen ze wonnen van ASV 1 en tot het eind meededen om het kampioenschap, ook dit keer zien niet voor één gat te vangen zijn.

Op papier bracht UVS 1, dit jaar aangevuld met spelers als Maarten en ondergetekende die na de titel van vorig jaar blijkbaar mee willen liften op weg naar weer een succes, weer best een sterk team op de been. Maar ook ASV 2 mag er zijn, zeker op de topborden. Toen wij voorzichtig informeerden waarom de sterkste spelers niet allemaal in ASV 1 zitten maar wat verdeeld zijn over 1 en 2 vertelden ze dat ze het niet leuk vinden als ASV 2 degradeert, en ASV 2 meer een vriendenteam is.

We kwamen ruim op tijd aan in Arnhem, zelfs ik (kwam lopend direct uit werk) kwam er op hetzelfde moment aan als mijn medespelers. De wedstrijdleider had ons tactisch eerst verteld dat de wedstrijd om 19:45 begint, om daar een dag van tevoren, toen wij onze afspraken al gemaakt hadden, ineens 20:00 van te maken. Zo zorg je er wel voor dat je tegenstanders op tijd zijn. Dat gaf ons nog even de tijd om te acclimatiseren voordat de schakers van ASV 2 ons meteen volle bak te lijf gingen. Ik merkte er persoonlijk weinig van dat het een vriendenteam was, en zag dat Wouter naast me mijn ervaringen deelde. Wij kregen het allebei voor elkaar om binnen een kwartier straal verloren te staan. We zullen het maar gooien op dat schaken na een lange werkdag niet vanzelf gaat of zoiets, maar andere schakers leken daar minder last van te hebben.

Dennis bijvoorbeeld zag dat wij het zwaar hadden en besloot het goede voorbeeld te geven. ASV-Coryfee Barth Plomp werd met een schitterende combinatie van het bord gezet.

De volgende dag heeft hij ons ook nog een poos laten denken over de stelling op zet 20, maar wij kwamen er ook niet uit. De volgende die een puntje binnen hengelde was volgens mij Maarten:

Arnhem. Altijd gezellig. Vreemd genoeg is de rivaliteit met ASV er eigenlijk nooit echt geweest. Gewoon ook een gezellige club. Wel lastig dat iedereen daar Wille heet. Het is er zó gezellig dat ze een soort van vriendenteam hebben, uit vrienden samengesteld zeg maar. Dat is het Tweede. En het Eerste team is dan het sterkste team dat overblijft. Het gevolg is dan wel dat beide teams aan de laatste borden aanmerkelijk lager gerate spelers hebben zitten. Maar da’s niet erg; Als het maar gezellig is. Wij van UVS vinden dat ook belangrijk. Maar een potje winnen vinden we ook erg leuk. Dus aan de bak.

Toen stonden we 2-0 voor en dacht ik dat de buit al wel bijna binnen was. Maar toen ik Dennis in de wandelgangen sprak vertelde hij dat hij dacht dat we op 4-4 aan het afstevenen waren. Op de topborden en bij Wouter zag het er inderdaad niet fantastisch uit, maar of Daniël of Robbie zou dat vast nog wel keepen. Mathijs leek wel te gaan winnen. Pepijn leek ook wel een halfje binnen te halen. Misschien zat ons verschil in prognose vooral in mijn eigen stelling, waar ik al wel een puntje telde maar Dennis misschien iets objectiever naar keek. Daarna duurde het nog even tot de volgende uitslag. Ongeveer tegelijkertijd waren onze supersubs (waarvoor dank) Pepijn en Mathijs klaar. Bij Pepijn was er inderdaad een halfje te halen:

En Mathijs mocht uiteindelijk zelfs mat zetten. Helaas heeft hij in zijn analyse vooral aandacht voor mijn werkperikelen ;)

Nu moet ik mezelf toch even verdedigen. Aangezien wij typische ambtenaren zijn moet ik de informatie over ”iets financieels” eerst van iemand anders krijgen, dus ik ben zelf weer mijn eigen reminders aan het sturen. De reputatie van de ambtenaar wordt vandaag niet gered.

Tijd om een tussenstand op te maken: 3,5-0,5 voor de onzen. Dat ziet er toch goed uit zou je zeggen. Inmiddels stond Daniël niet meer zo slecht, maakte Robbie het zijn tegenstander nog knap moeilijk, leek ik nu ook in de ogen van de objectieve toeschouwer te gaan winnen en was er ook bij Wouter nog wat te halen.

Hierna won ik zelf en waren de matchpunten binnen, met een 5-1 voorsprong.

Onze twee topborden, Daniël en Robbie waren toen nog bezig, en hadden allebei de ondankbare eer een slechter eindspel te verdedigen. Beiden doen woordelijk verslag.
Robbie:

Ik kwam met zwart redelijk uit de opening maar door sterk spel van mijn tegenstander stond ik vrij snel wat passief. Vervolgens bereikte we een stelling die ik niet goed begreep, ik dacht tijdens de partij dat ik positioneel al slecht stond, maar achteraf bleek er nog niet heel veel aan de hand te zijn. Om wat spel te krijgen besloot ik de stelling open te breken maar hierdoor begonnen de problemen pas echt. Mijn tegenstander won snel een pion maar met wat verdedigend werk wist ik een eindspel te bereiken die mogelijk te houden is. Onderhand hadden we allebei al veel tijd gebruikt. In de tijdsnoodfase wist mijn tegenstander af te ruilen naar een winnend koning/pionnen eindspel maar na wat inacuraat spel kwamen we in een situatie terecht waar we beiden promoveerden , alhoewel mijn tegenstander wel een extra pion had en mijn koning in een hoek stond. Na heel wat zetten miste ik helaas dat ik mogelijkheden had op een dolle dame waar hij waarschijnlijk niet van kon ontkomen en verloor ik alsnog. Al met al een spannende partij.

Daniël:

In deze partij werd ik verrast door een systeem van de legende wijlen Tony Miles. Het ruimtevoordeel dat Ornett mij toestond zette zich uiteindelijk niet om in een betere stelling. Toen de stelling opende en de rook vervolgens opklaarde, was het de zwartspeler die met een pion meer mocht spelen. Het was niet eenvoudig die pion te houden. Sterker nog: ik nam met wit het initiatief over. Al die verwikkelingen hadden me echter veel tijd gekost. Bang dat de partij hem zou ontglippen bood Ornett nog remise aan. Dat sloeg ik, overmoedig als ik geworden was, af. In feite was ik nog steeds degene die moest keepen. Dat lukte me met luttele seconden op de klok niet. De vloek die momenteel op mijn spel rust, is nog niet opgeheven… Gelukkig maakte het voor het teamresultaat niet meer uit.

Zo eindigden we een beetje in mineur maar gingen de matchpunten wel mee naar Nijmegen! En dus gaat tot nu toe alles volgens plan voor UVS1-SOS. Op 9 januari mogen we weer thuis aan de bak, tegen de Elster Toren. Nog zo’n wedstrijd die we in principe ”moeten” winnen. Maar vaak zijn die juist het lastigst.

Op de terugweg in de bolide van Mathijs kwamen we er achter dat wij met 4 punten in onze auto zaten. Ik hoop dat de sfeer in de andere auto ook zo goed was. Daarna gingen zoals Maarten al vertelde de mannen die de volgende dag vrij waren (Dennis, Daniël, Maarten en ik) (zoals ik al zei, de reputatie van de ambtenaar wordt niet gered met dit stuk) nog even een biertje drinken bij Maarten thuis omdat die blijkbaar nergens anders meer te krijgen waren. Ook daar kwamen nog wat onverwachte ontboezemingen en plottwists op tafel die ik hier maar niet zal herhalen. Op naar de volgende ronde!

[Red.: Zie hier het verslag van ASV 2]