En UVS1 pakt weer een paar matchpunten!

Op 25 november trokken we erop uit om in het hoge noorden aan te treden tegen Philidor Leeuwarden. Omdat – zoals iedereen wel wist, dacht ik – 25 november ook de International Day for the Elimination of Violence against Women is, vreesde ik even dat onze tegenstanders alleen maar dames zouden hebben opgesteld. Dan zouden we immers meteen onverrichterzake terug kunnen keren. Gelukkig bleken onze gastheren helemaal niet op de hoogte en werd het gewoon een onderonsje tussen mannelijke barbaren die elkaar naar de strot vlogen op het schaakbord.

Van respect voor vrouwen was ook bij de scheidsrechter weinig te merken deze speeldag. De toiletten bleken verstopt. Voor de heren schakers niet een enorm probleem, want de urinoirs waren wel beschikbaar. Eenieder die liever op de pot wilde zitten in het kleinste kamertje, moest een heel eind lopen naar de toiletten in de nabijgelegen sporthal. Of de dames hier dan misschien wat tijdscompensatie voor zouden kunnen krijgen, vroeg een teamleider die een aantal dames in zijn team had, maar dat was onbespreekbaar. Sterker, toen een mannelijke tegenstander op eigen initiatief even de klok had stilgezet bij het toiletbezoek van zijn tegenstandster werd die resoluut weer gestart. Overmacht mijn reet!

Maar goed, om toch wat positiefs over de wedstrijdleider te zeggen: Anton was erg in zijn nopjes dat hij het eten aan het bord verbood om hinderlijke smakgeluiden te voorkomen. Heel stilletjes heb ik evenwel het koekje bij de koffie als protest stiekem toch aan het bord verorberd en wat met de verpakking gekraakt. Weg met die betutteling.

Na een uurtje of twee spelen hadden de IMs in ons midden er wel genoeg van en schudden elkaar de hand. Geen slecht resultaat voor ons, Hans had immers zwart en moest wat onnauwkeurig spel in de opening weten recht te trekken.

Bij afwezigheid van Lars en Joost hadden we naast mijzelf nog een invaller nodig en Maarten was aardig om met ons af te reizen. Een interessant potje waar iets meer in gezeten had. Maar dat krijg je als Maarten opeens last krijgt van een “vooral-degelijk-spelen-syndroom” een misplaatst verantwoordelijkheidsgevoel dat vooral opspeelt als je in het eerste speelt.

Jaap deed gewoon weer zijn ding en staat nu op een indrukwekkende TPR van 2553!

Bij mij ging het allemaal wat minder. Ik gaf mijn tegenstander net wat teveel spel, omdat ik er te laat achterkwam dat mijn eigen tegenaanval te kort zou schieten. Net toen ik de stelling weer enigszins speelbaar had weten te krijgen, maakte ik een enorme blunder en kon eigenlijk gelijk opgeven.Ik deed nog een paar zetten, zodat mijn tegenstander mij mat kon zetten door zijn dame te offeren. De scheidsrechter greep niet in, die had ook niet van de International Day for the Elimination of Violence against Women gehoord. Pech dus.

Anton was de volgende die klaar was, daar ging het volgens mij in de tijdnoodfase mis, nadat hij wel aardig goed uit de opening was gekomen. Gelukkig trok Robbie even later de stand weer gelijk, nadat zijn tegenstander een remise-aanbod had afgeslagen.

De stand op de borden was voor de tijdnoodfase nog erg onduidelijk. Jan had ook weinig tijd meer, maar leek wel aardig te staan, maar dat was misschien maar schijn.Toen hij aan mij vroeg (ik verving Joost als teamcaptain) of hij eventueel remise kon aanbieden of aannemen, was ik daar wat huiverig over en had liever dat hij nog even zou doorspelen. Helaas ging het mis.

Nadat de kruitdampen van de tijdnoodfase waren opgetrokken konden we het slagveld overzien. We stonden weliswaar een punt achter, maar bij de overgebleven drie partijen zag het er positief voor ons uit: Olav had een pion meer en dat eindspel zag er wel moeilijk uit, maar waarom zou het niet te winnen zijn? Jasper leek zijn tegenstander getruct te hebben en toch minstens remise in handen te hebben, en bij Diderick telde ik eigenlijk al wel een vol punt. Het liep toch allemaal weer net wat anders.

Jasper had naar een eindspel weten af te wikkelen waarin zijn tegenstander genoodzaakt was om een paard tegen twee pionnen te geven. Jasper had nu toren, paard en twee pionnen tegen toren met vier pionnen. Dat leek nog niet eenvoudig te worden, maar hij wist zijn tegenstander heel knap telkens met dreiging van een matnet in de tang te houden. De partij werd plots beslist toen zijn tegenstander een van die matdreigingen over het hoofd zag.

Olav speelde zijn eindspel waarschijnlijk niet optimaal en na het ruilen van wat pionnen, bleven er alleen pionnen op de dame-vleugel over en was niet te zien hoe verder te komen. Dit werd dus remise. Het einde van de partij van Diderick was vooral voor de toeschouwers denk ik erg spannend, zou hij telkens de winnende zetten weten te vinden en een eeuwig schaak weten te vermijden? Gelukkig bewees Diderick dat hij over goede zenuwen beschikt en haalde het winnende punt binnen.

Bij het Chinese restaurant waar we na deze nipte overwinning neerstreken, bleek dat Jaap met andere borden dan een schaakbord wat meer pech heeft. Nadat we al best lang hadden moeten wachten op onze bestelling, kreeg onze eerste bordspeler, ook hier als eerste een bord eten voorgeschoteld. Dat bleek echter een misverstand, het was bedoeld voor een andere tafel, en Jaap moest zijn bord weer afstaan. Het was ongetwijfeld vanwege International Day for the Elimination of Violence against Women dat de serveerster dit zonder kleerscheuren wist te doorstaan. Het eten dat dus nog weer even op zich liet wachten was echter uitstekend, dus konden we daarna voldaan weer naar het Zuiden afzakken.

De volgende wedstrijd is al weer snel, op 16 december thuis tegen hekkensluiter ASV1.

[Red.: zie hier het verslag van Philidor]