Vier keer is scheepsrecht: UVS2 wint met 3,5-2,5 in Arnhem
Het is een van de naarste dingen die je kunnen overkomen bij schaken in groepsverband: als je als laatste bezig bent en je verliest, en dat daardoor het team als geheel ook aan het kortste eind trekt. Je voelt je dan een dubbele schlemiel en denkt dat de hele nederlaag op jouw conto komt. Al is dat eigenlijk een vorm van omgekeerd narcisme, je hebt in ieder geval niets gedaan om de nederlaag af te wenden.
Hoe anders ging het op een koude lenteavond twee weken geleden toen we de auto namen naar Arnhem voor onze wedstrijd tegen De Toren! Drie vorige wedstrijden hadden we op 1 partij verloren, maar deze avond stond de einduitslag 3,5-2,5 eindelijk op het scorebord voor de onzen, en dat nog wel tegen een tegenstander met gemiddeld 100 punten meer. Daartoe mocht ik de laatste duit in de zak doen, maar daarover later meer.
De prijs voor meest heroïsche speler ging zonder meer naar Onno, die werd geofferd op bord 1 tegen een tegenstander met een elo van 2093. Hij zei er dit over: ‘Tegen de speler op bord 1 met een rating van bijna 2100 heb ik tegenstand kunnen bieden. Op de 23e zet miste ik een mogelijkheid om een voor mij goed eindspel op het bord te krijgen. Het paard slaan was, zoals blijkt uit de analyse, veel sterker geweest, omdat ik daarmee een voor mij gunstige torenruil had kunnen afdwingen. Vanaf de 27e zet ging het snel bergafwaarts. Na 27. g4 had mijn tegenstander de actieve zet 27. … Tf4 en na 30. Lxh7 werd de zwarte toren sterk vanwege een open g-lijn. Mijn tegenstander speelde het winnende 30. … Txg4+, waarna ik volgens de computer verloren sta (-5,94)’
Dan hebben we Simon, wiens fortuin dit jaar wisselend is, maar extern in ieder geval zeer positief. Hij speelde remise: ‘Ik was niet op mijn scherpst deze wedstrijd. Als je een lange werkdag achter de rug hebt, moet omreizen met de trein en vervolgens je teamgenoten chauffeuren naar Arnhem, dan is een externe wedstrijd met zwart tegen een hoger geëlode tegenstander niet het beste medicijn.
De opening verliep al niet naar wens. Ik speelde op de automatische piloot en liet wit het spel maken. Dat deed hij wel, maar niet erg agressief en ook niet helemaal zuiver, want hij verslikte zich in een tempo en dat kostte hem een pion.
Vervolgens kwam hij wel terug in de partij en gaf twee stukken voor een toren. Dat is normaal gesproken beter voor de kant met de twee stukken, maar de witte toren was actiever dan mijn twee paarden bij elkaar.
Op het moment dat ik dacht dat ik de stelling wel genoeg geconsolideerd had en voor een actieve paardzet koos, miste ik het witte antwoord volledig. De dame kwam met schaak mijn koningsvleugel binnen en na een loperoffer had wit gegarandeerd een eeuwig schaak, maar stond hij eigenlijk compleet gewonnen. Mijn tegenstander onderschatte zijn kansen echter en op het moment dat hij me remise aanbood kon ik dan ook niets anders doen dan dat te accepteren.
Uiteindelijk bleek mijn gelukshalfje wel cruciaal voor de einduitslag, dus daar kan ik niet ontevreden over zijn. Het onscherpe mes snijdt zo aan twee kanten.’
Dat brengt ons bij onze puntendief Klaus, die op bord 3 aantrad met wit. Klaus:
‘De opening was niet helemaal zoals ik graag wilde, maar het werd daardoor een boeiende gelijk opgaande strijd. Opvallend was, dat er een wending plaatsvond ten gunste van mijn tegenstander door een verrassend Torenoffer van Zwart ( 23……,Tg3x ! ). Ik had dat moeten zien: een blunder dus, maar je zou het ook ’n geniale vondst van mijn tegenstander kunnen noemen. Ik wist mij echter in de moeilijke situatie daarna te redden mede door een verrassende tegen-combinatie van mij , een zelfde soort Torenoffer , dat hij mij geflikt had (30.Te3x! ) Nu was het mijn beurt om de partij winnend voort te zetten, maar daarna ging het toch nog verkeerd.’
Was het op de bovenste borden misschien niet heel succesvol verlopen, aan de onderste ging het heel lekker. Thei pakte het eerste punt, waarna Frans snel volgde.
En toen was ik dus over. Ik speelde een pittige pot met veel verdedigen, waarin mijn tegenstander uiteindelijk misgreep, net nadat hij een pion had gewonnen. Eindelijk had ik eens de koelbloedigheid om het af te maken, en zodoende gingen we met de matchpunten naar huis.
Recente reacties