Krappe overwinning voor UVS1 tegen Spijkenisse

De wedstrijd tegen Spijkenisse was belangrijk voor beide teams, voor de verliezer zou het wel erg lastig gaan worden om degradatie af te wenden. Op papier waren we wat sterker en we waren eens een keer compleet, dus wij gingen vol goede moed op weg naar Spijkenisse.

Zelf was ik niet helemaal fit, gelukkig niet zo beroerd dat ik niet kon spelen en met een negatieve coronatest ging ik er toch vanuit dat ik lekker zou gaan schaken. Dat liep meteen wat anders toen ik achter het bord zat. Rare hersenkronkels deden me een andere variant spelen dan ik bedacht had. En het werd nog erger: op zet 7 gaf ik gewoon een pion weg. Ik vreesde dat het wel eens een vlotte nederlaag zou kunnen gaan worden. Anderzijds, het kon nu eigenlijk alleen maar beter worden, dus ik ging toch maar serieus op zoek naar plannetjes om het zo lang mogelijk uit te houden.

Toen ik daarna een eerste rondje langs te borden maakte, viel het me op dat onze tegenstanders een wat tactische opstelling hadden gekozen. Hun sterkste spelers zaten op bord 3 en 4, terwijl Jaap en Joost relatief makkelijke tegenstanders hadden. Deze opstelling pakte wel aardig uit voor Spijkenisse als je naar de indivuduele scores in de einduitslag kijkt, maar uiteindelijk maakte het niet zoveel uit.

Ik was door mijn vroege blunder niet in een al te optimistische stemming en toen ik bij Hans op het bord een stelling zag die ik voor geen cent vertrouwde kreeg ik het idee dat het wel eens een zware middag zou kunnen gaan worden. Iets vrolijker raakte ik gestemd na het zien van de stellingen bij Joost en Jaap.

Een kwartiertje later had ook Joost een vol punt binnengeharkt voor UVS.

Het begon er al wat beter uit te zien. Niet alleen door deze twee overwinningen, die we eigenlijk wel mochten verwachten, maar ook omdat met name Lars al erg lekker stond en op een paar andere borden waar we duidelijk minder stonden er positieve ontwikkelingen waren. Bij mij leek een directe nederlaag afgewend en Hans wist wonder boven wonder remise te spelen na aantoonbaar verloren te hebben gestaan.

De eerstvolgende die klaar was, was Jasper. Helaas met een nederlaag. Vanuit de opening stond hij wel wat onder druk, maar net op het moment dat hij de stelling wel in evenwicht zou kunnen brengen, werd hij slachtoffer van een psychologische truc. Net op dat moment bood Jaspers tegenstander hem namelijk wat te drinken aan. Een beetje vreemd moment als je ervan uit gaat dat je tegenstander eigenlijk maar één serieuze zet heeft die hij snel zal spelen. Dan wacht je even tot de zet daarna, toch? Dit ging bij Jasper in z’n hoofd zitten. Zijn tegenstander zou er dus waarschijnlijk vanuit gaan dat er wél meerdere serieuze zetten te overwegen waren. En ja, toen koos hij niet voor de voor de voor handliggende dameruil, maar een andere zet, waarna het bergafwaarts ging.

Intussen was de tijdnoodfase aangebroken. Jan sloeg daarin effectief toe met een gemene truc.

Het zag er na tijdscontrole opeens erg gunstig uit voor ons. Lars koerste af op winst, Ivar stond een pion voor (maar wel in lastige stelling) en bij Olav zou het toch minstens remise moeten zijn. 6 of zelfs 6½ bordpunten behoorden tot de mogelijkheden. Bij mij was het namelijk al een poosje duidelijk dat ik toch met remise zou wegkomen. Gezien de stand in de wedstrijd was het niet onlogisch dat mijn tegenstander nog lang doorspeelde.

Olav speelde remise en toen konden we met een groot deel van het team zitten kijken hoe Lars onze overwinning binnensleepte. Bij Ivar was er intussen helaas toch wat mis gegaan, die zou uiteindelijk verliezen.
Anton (die ik bij publicatie van dit verslag per abuis helemaal vergeten was)  was al vrij snel na de opening in een wat minder prettige stelling terecht gekomen tegen onze clubgenoot Daniël. Hoe het uiteindelijk precies misging heb ik alleen niet meegekregen.

Een krappe, maar broodnodige overwinning. We zijn nog in de race! … om niet te degraderen.

Bron foto: Hans Klip

[Red.: klik hier voor het verslag van Spijkenisse.]