Dik verlies in Den Haag

In de tweede ronde van de KNSB competitie mochten we met UVS 1 aantreden tegen Discendo Discimus uit Den Haag. Zo’n 20 jaar geleden ben ik daar zelf een jaar of drie lid geweest en had het er zelfs tot het eerste team geschopt. Een aantal van mijn teamgenoten uit die tijd troffen we nu als onze tegenstanders. Het Nationaal Schaakgebouw was intussen nauwelijks veranderd en ademt nog steeds een aparte sfeer uit, vergane glorie. De trofeeën in de vitrines uit de lange geschiedenis van DD leken nauwelijks veranderd, alleen de dikke sigaar op een bordje, ooit door iemand gewonnen op een toernooi, had intussen nog meer weg gekregen van een drol dan ik me van 20 jaar terug kon herinneren.

We waren met z’n achten. Lars Kurstjens had namelijk vooruit gespeeld tegen Rick Lahaye, die dit jaar nog het Open NK in Dieren wist te winnen. Helaas had Lars weinig kans gehad. De vooruitzichten op een goed resultaat tegen DD werden verder ingeperkt doordat Joost Retera en Hans Klip verhinderd waren en een van hun vervangers, Dennis Breuker, kort voor de wedstrijd ziek bleek te zijn. We besloten niet alsnog een speler uit het tweede te vissen, omdat dat ook al heel wat invallers had moeten opstellen deze ronde. Voordeel was wel dat we nu maar met twee auto’s naar Den Haag hoefden af te reizen, het mileu was dus alvast een winnaar deze dag.

Een bord lieten we dus noodgedwongen leeg en dat bezorgde net grootmeester John van de Wiel een vrije middag. Jaap Houben die oorspronkelijk op bord 2 tegen hem zou hebben gespeeld, had ik namelijk Dennis’ witpartij op bord 9 gegeven. Dat leverde ook bijna een vrije middag voor Jaap op, want die won vrij gemakkelijk in iets meer dan twee uur spelen. Naast hem had onze overgebleven invaller Furkan Dengiz het bijltje er net al wat eerder bij neer moeten leggen. Geen schande gezien het grote ratingverschil.

De stand was intussen dus 3-1 in ons nadeel, en ik was er een beetje bang voor dat wij niet heel veel bordpunten erbij zouden weten te sprokkelen. Alleen Anton van Rijn op het eerste bord en Jasper Bons op bord vier leken me stellingen te hebben waar we beter of gelijk stonden. Bij Jan Pijkeren maakte ik me vooral zorgen om de klok, maar toen ik weer een blik op het bord wilde werpen, bleek de partij al in remise geëindigd.

Iets later moest ik zelf helaas opgeven. Op bord 5 mocht ik het met wit proberen tegen Jeroen Blokhuis. In mijn tijd bij DD had ik eenmaal tegen hem gespeeld in de interne competitie, en verloren binnen 10 zetten. Nu ging dat toch even anders en werd het een spannende pot. Na een fout van mij in het middenspel, had ik het idee dat het snel afgelopen zou zijn. Maar de voortzetting die mijn tegenstander koos, bood me de kans om naar een ingewikkeld eindspel af te wikkelen dat in de analyse met de computer achteraf nog best goede kansen op remise bood, maar dat ik net wat minder precies speelde.

De precieze volgorde van hoe de andere partijen tot hun einde kwamen, is me enigszins ontgaan, omdat dat gebeurde terwijl ik met mijn tegenstander aan het analyseren was. Ivar Heine ging er vrij kansloos af op het tiende bord. Zijn tegenstander wist de partij met een puike aanval af te ronden na een loperoffer op h7. Ik had het idee dat Olav Schoonenberg op bord 7 gelijk na de opening echt heel slecht stond, maar dat bleek toch wel mee te vallen (vond ook de computer achteraf). In tijdnood miste zijn jonge tegenstander nog wel een grote kans op een vol punt maar uiteindelijk wist Olav zijn stelling toch remise te houden.
Bij Anton ging het helaas toch mis nadat hij lange tijd heel goed had gestaan. De tijdnood speelde hier ook een flinke rol.

Jasper en zijn tegenstanders hadden naast mij in de opening enorm veel tijd zitten verbruiken. Gelukkig bleek Jasper die tijd wel nuttig besteed te hebben en wist een voordeeltje te pakken.

De eindstand kwam zo uit op een 7-3 nederlaag voor ons.