Gered!

De grote finale, de wedstrijd van het seizoen! Op zaterdag 11 juni voerden UVS 2 en Paul Keres 4 een bloedstollend gevecht om … degradatie te voorkomen. Aan de kleinste winst hadden we genoeg om ons te handhaven en dat is gelukt. Maar niet zonder de nodige kleerscheuren en een dosis mazzel.

Het begon weer ‘goed’. We hadden al drie invallers geregeld omdat de Ruden op vakantie waren en Thomas om andere reden verhinderd was, maar met Tsji, Robbie en Bram hadden we een nauwelijks verzwakte opstelling. Toen bleek corona toch weer een slachtoffer te maken en moest Bram zich helaas afmelden. Het lukte niet alsnog een andere vervanger te regelen en dus vertrokken we met zeven man naar Utrecht en begonnen we met een 1-0 achterstand.

Die achterstand werd in recordtijd ongedaan gemaakt doordat Hans in 13 zetten won nadat zijn tegenstander een tamelijk standaardwending in de Alapin niet bleek te herkennen. Nou ja, bliksemsnel is wat overdreven, we waren toch al ruim anderhalf uur onderweg. Niet heel veel later was er nog een partij na slechts 13 zetten klaar: Dennis was remise overeengekomen. Het verraste mij een beetje, maar Dennis legt het zelf uit in de analyse hoe het ging.

Blijkbaar was Wouter iets optimistischer over onze voortuitzichten op winst op dat moment dan ik. Tsji vond ik namelijk erg verdacht staan, wat dan wel weer gecompenseerd zou worden door uitstekende kansen bij Diderick. Robbie’s stelling onderschatte ik misschien iets, maar daar ging ik stiekem ook wel uit van een vol punt. Bij Wouter en mijzelf was de stelling echter aardig in evenwicht, maar Wouter had al erg veel tijd verbruikt. Heel duidelijk dat we op een minieme overwinning afkoersten vond ik het dus niet. Maar ja, in de praktijk gaan dingen toch weer compleet anders.

Na drie uur spelen kwam er snel meer duidelijkheid. Robbie haalde het volle punt binnen met een strak gespeelde partij.

Luttele minuten later kon Tsji ook een vol punt aan onze score toevoegen. Maar kijk zelf hoezeer dat tegen de verwachtingen in tot stand kwam.

Een kwartiertje later was Diderick ook klaar en was de winst een feit en daarmee ook degradatie voorkomen!

Wouter en ik waren dus nog aan het ploeteren. Allebei waren we na tijdscontrole nog bezig lastige toreneindspelen aan het verdedigen. Wouter had erg veel geluk.

Zelf greep ik net niet het geluk dat onverwacht in mijn schoot geworpen werd. Leerzaam eindspel wel. Na de opening was ik in een ongeveer gelijk eindspel beland, maar om er wat spel in te houden had ik misschien iets teveel risico genomen, met b2-b4 had ik mijn stelling toch al wat verzwakt en vlak voor tijdscontrole ging het echt mis.