UVS2 bovenaan!

Beste lezers, eerst zal ik u lastigvallen met een korte bespiegeling over de spanning die er bestaat bij het bepalen van de uitslag van een teamprestatie als die teamprestatie in feite bestaat uit onafhankelijk tot stand gekomen individuele prestaties van de teamleden. Schaken is geen voetbal, de speler op bord 4 geeft met een vernietigend stukoffer op h7 nog bepaald geen kansrijke voorzet aan een van de spitsen op bord 2. Wat ook erg merkwaardig is aan het tellen van matchpunten is dat zo gauw een aantal spelers van een team meer dan 4 punten bijelkaar gesprokkeld heeft, de resterende partijen er eigenlijk niet toe doen. Waarom zouden ze doorspelen? Alleen omdat ze anders een paar ratingpuntjes zouden verliezen? Het ratingsysteem als stok achter de deur om spelers te motiveren desnoods nog wat nutteloze uren achter het bord door te brengen terwijl hun teamgenoten al lang en breed aan de bar aan hun zoveelste Leffe Blond zijn begonnen. Gruwelijk, eigenlijk.
Nou ja, volgens de regels zijn die bordpunten soms van belang in het geval de teams gelijk zouden eindigen in de eindrangschikking. Maar als je de bordpunten dan toch belangrijk vindt,  waarom zouden ze we daar niet meteen naar kijken. Weg met die matchpunten dus!

Maar dat terzijde, over naar de wedstrijd tegen ASV4.

Wat moeten we er eigenlijk over zeggen, het ging haast vanzelf. Na een uurtje spelen leek er nog niet zoveel aan de hand, ik vond alleen dat Ivar duidelijk wat beter stond. MIjn eigen stelling was in hogere zin misschien niet zo best voor mij, maar gecompliceerd genoeg om alle kanten op te kunnen gaan. Een uurtje later was het her en der wat spannender geworden. Wouter had een stuk in de aanbieding gedaan tegen oud SMB-collega Désiré Fassaert, maar die durfde het niet aan om er op in te gaan. Onterecht waarschijnlijk. Hans Quint had een fijn voordeeltje en bij Jeroen op bord 8 zag ik ook positieve ontwikkelingen.

Tegen het derde uur kwam er tekening in de wedstrijd. Naast mij op bord 1 kreeg Arno Sprinkhuizen een vol stuk in de schoot geworpen, waarna zijn tegenstander meteen opgaf. Aan mijn andere zijde stond Ivar inmiddels ook compleet gewonnen, nadat zijn tegenstander in een al moeilijke stelling een onverantwoord stukoffer had gebracht. Mooi moment voor een tactisch remiseaanbod dacht ik, want ik stond wat minder, maar mijn tegenstander moest nog veel zetten in niet al teveel tijd doen. Na enige minuten nadenken nam mijn tegenstander het aanbod aan, en kort daarna won Ivar. Net voor de klok van drie stonden we op een 2½-½ voorsprong. Nog twee punten en het hele team zou  gezamenlijk aan het bier kunnen, ware het niet dat spelers ook nog aan individuele resultaten hechten.

Borden 4,5 en 6 waren een half uurtje na ons klaar, zo rond de tijdscontrole. Hans had een pionnetje gewonnen, dat werd al snel een kwaliteit en hij maakte het zonder problemen uit. Leek me een prima partij. Ruud van de Plassche won ook een kwaliteit, maar daarvoor kreeg zijn tegenstander een wel heel gevaarlijk uitziende aanval. Het zal wel door de tijdsdruk komen, dat Ruud die aanval overleefde, want ik gaf geen cent voor zijn stelling. Anyway, ook deze partij resulteerde in een vol punt, hij was nog iets eerder klaar dan Hans. Eigenlijk was dit ook het laatste belangrijke  punt, want even voor de volle punten van Ruud en Hans had Wouter al gescoord.

Daar leek het op een doldwaas tijdnoodspektakel uit te draaien, maar het was sneller klaar dan ik had verwacht:

Tsji en Jeroen zaten nog lang te ploeteren. Dat had allemaal wel wat vlugger gekund, maar ook daar leek het eindresultaat nooit echt meer in gevaar na de tijdscontrole, tenminste … Tsji heeft hieronder zijn eigen partij van commentaar voorzien, dan kunt u kennisnemen van zijn eigen gedachten tijdens de partij

Op een of andere manier zat ik opeens op bord 8. Ik zou voor Dennis invallen op bord 1. Ik speel niet graag tegen lagere ratings. 1800 gaat nog, maar steevast lever ik met de beker punten in de eerste 2-3 ronden, tegen spelers met 200-500 punten lager: Thei, Ruud en vele anderen . Elk jaar weer met de beker, tot dat ik besloot niet meer met de beker mee te spelen.

Ik ben dan verlamd. Therapieën helpen niet. Het is wat is het is, dacht ik. Ik kwam iets later aan het bord. Toch nog wat adem oefenen gedaan of mijn angst weg te puffen. Het hielp niet in mijn partij tegen Steven Braun. Ik zag tegen zijn rating op, als een niet slechten kasteelmuur van 250 Elo-punten minder. Waar die angst vandaan komt, ik weet het niet en zou het ook nooit weten. Behalve dan, na vandaag nooit meer: niet in de Beker en ook niet als invaller.

Dan houdt u van mij alleen de stand in de promotieklasse nog te goed:

en de gedetailleerde uitslag: