Ook UVS 1 uit de startblokken…

Zaterdag 4 november vond in de 1e klasse B op High Noon de Shoot-out plaats tussen de eerste teams van UVS en HWP Haarlem. Beide teams traden op volle oorlogssterkte aan, met gemiddeld 2215 respectievelijk 2247 Elopunten. Uiteindelijk bleek UVS in staat Het Witte Paard met 5,5 – 4,5 aan de zegekar te binden…

Voorspel

Wel… zakelijker en meer resultaatgericht kan een verslag nauwelijks beginnen. Is het inderdaad zo dat er, zoals boze tongen beweren, sinds enkele jaren een andere, killere wind waait door de eens zo hechte scharen der samengestelde vrienden? Moet veel zoniet alles wijken voor het vlaggenschip, dat zich als een verzadigd zwijn wentelt in de landelijke eerste klasse? Woorden van die strekking werden maandag jl. gebezigd door ex-vriend Pim H. die zijn oude club met een bezoekje vereerde en, om zijn pleidooi kracht bij te zetten, rondje na rondje aansleepte in een poging de oude tijden van vredig, onbekommerd slempen te doen herleven. Ik liet zijn klaagzang op me inwerken… Het sijpelde naar binnen en resoneerde met eerder gedetecteerde signalen van misnoegen. Het geagiteerde “Waarom spelen wij niet, net als het eerste, met materiaal uit één stuk?”, opgevangen die eerste zaterdag van november in het achterafzaaltje van café Groenewoud, stond me nog helder voor de geest. Aanleiding voor de ongewone eruptie was de klassieke, Godfather-achtige scène waarbij een paardzet letterlijk in duigen valt doordat de kop van de sokkel wordt getrokken.

Het was niet het enige signaal van zure onvrede dat ik die dag opving; elders in het bedompte zaaltje moesten de plastic borden het ontgelden waarmee het al aangeslagen derde zich moest zien te behelpen. Men vraagt zich dan ook af: Hangt er een november-revolte in de lucht? Wellicht. Het bestuur houdt zich in ieder geval Oost-Indisch doof. Sterker, het gooit de knoet erover: Via de officiële kanalen, beheerd door Jan v.d.W. werd een diagram verspreid dat slechts weinigen zal zijn ontgaan. Was de tekst al veelzeggend: “dit ‘mysterieuze’ diagrammetje, door de redactie toegevoegd ter verluchtiging (…) om erop te wijzen dat er te veel UVS-teams na het startschot in de startblokken zijn blijven staan en dat er werk aan de winkel is. Ofwel: er tegenaan!”, het “diagrammetje” liet aan duidelijkheid niets te wensen over: Terwijl enkele teams zich schoorvoetend tot drie-dimensionele proporties ontvouwden, waren vier teams -waaronder wellicht niet geheel toevallig het derde- minder fortuinlijk. Dat ze tot een plat, twee-dimensioneel bestaan waren gereduceerd, zou een understatement zijn. Hier werden teams geplet, de kop ingedrukt. Het was alsof ze met een door een sadist bestuurde heipaal in de startblokken waren geramd.

Ik bleef nog even hangen en snoof de nerveuze sfeer van het gestresste derde. Prettig toeven was het niet in het claustrofobische, bedompte zaaltje. De stemmen van protest zwollen geleidelijk aan, maar verstomden als bij toverslag toen UVS’ eigen Caretaker Jan v.d.W. hoogstpersoonlijk poolshoogte kwam nemen. Even keek hij mij aan met een blik van ‘jij hebt hier niks te schaften’, toen richtte hij onbewogen zijn zilveren cameraatje op de klagers en drukte af. Een rilling trok over mijn ruggengraat en schielijk verliet ik het broeierig lokaaltje waarin het morrend grauw was weggemoffeld. Snel terug naar de grote zaal, de houten borden en het materiaal uit één stuk.

Paring

De paringen werden voorgelezen. Ik was ingeklemd tussen de draufgangers Guido en Lars. Nauwelijks was de strijd begonnen of zij stonden al overwegend, hoewel ik dat voor wat Guido betreft van horen zeggen had. Guido’s partij was voor mij namelijk zo ondoorzichtig, dat ik zowel na elke witte als elke zwarte zet dacht: “Tja zit wat in…wat doe je nou nog?”. Guido liet zijn partij overigens verzanden in remise maar heeft bij wijze van boetedoening een afzonderlijke analyse van zijn partij beloofd. Wij verheugen ons.

De tegenstander van mijn andere buurman stond na een zet of dertien al straal verloren, maar hij bleek glad, als gedompeld in Haarlemmer wonderolie. Maar meer dan dat hij het tot de 35e zet uithield, bleek het wonder niet te behelzen. Lars analyseert zelf de partij:

Aandoenlijk vond ik Lars’ bijgevoegd commentaar “Graag vanaf zet 11 op de site”. Het is waar: onze tegenstanders grazen als zeekoeien onze site af, op zoek naar de openingsrepertoires van potentiële tegenstanders. Laten we het er maar op houden dat er na elf zetten een ondoorzichtig rookgordijn is opgetrokken waaruit de gespeelde opening zich met geen mogelijkheid laat destilleren.

Lars zorgde trouwens niet voor het eerste punt dat binnen rolde. Die eer was voorbehouden aan de honorabele Jaap Houben. Wij laten hem aan het woord:

Aangezien ik zelf gewonnen stond, rekende ik, er vanuit gaande dat Guido ook zou winnen, op een ongekende tussenstand van 4-0. Het liep net even anders. Ikzelf zeg er dit over:

“Ikzelf moest tegen Max Merbis, de Lex Luthor van Haarlem. De rol van Superman is mij de laatste jaren echter niet meer op het lijf geschreven. Mijn partijen kennen een vast patroon: Strategisch gewonnen komen te staan, maar niet thuis geven als de genadeklap uitgedeeld moet worden. Wel lang nadenken, want “er moet toch iets in zitten”, en uiteindelijk in tijdnood het zorgvuldig gecomponeerde bouwwerk eigenhandig opblazen om temidden van smeulende ruïnes een snelschaakpotje met uitzicht op drie resultaten te spelen, waarbij mij hoe langer hoe vaker het panorama van de lege nul ten deel valt.”

Aangezien het tegenwoordig geen ondeugd meer is de eigen waar schaamteloos aan te prijzen, roep ik U allen op deze partij toch na te spelen. Het biedt namelijk ook een sensationele combinatie van grote schoonheid, gekoppeld aan een huiveringwekkende blunder…. Komt dat zien, komt dat zien!

In plaats van 4-0 dus 2,5-1,5 en drie andere partijen bleken inmiddels ook geëindigd, waardoor er opeens een 3,5-3,5 tussenstand op het bord prijkte. De andere nederlaag van UVS werd namelijk opgelopen door Dennis. Van zijn partij heb ik weinig meegekregen. Onze man zegt er zelf het volgende over:
-“Eh… partijfragment dus uiterlijk donderdag aanleveren?”
-“Graag… lukt dat?”
-“No problemo!”

Nooit meer iets van vernomen. Dan maar door: remises waren er voor Hans en Joost. Hans kersvers terug uit Keulen wellicht nog wat bibberig, Joost via een strakke pot met zwart tegen de sterke Jaap de Jager:

Zo waren er nog drie partijen gaande. Ook Pauls fragment moeten wij helaas ontberen. Vermoedelijk is hij nog verstrikt in de analyses van de partijen die binnenkort wel op de site zullen verschijnen, waarin hij uiteenzet hoe hij de UVS-beker won. Paul stond wat minder tegen Babak Tondivar, leek in het verre eindspel de bordjes nog even te verhangen, maar Babak had goed gerekend, 4-4.

Jan Pijkeren maakt een groeistuip door. Hield hij eerder al GM Motwani op remise, nu was datzelfde lot IM Carlier beschoren. Onze jongeling met het uiterlijk van een 19e-eeuws Russisch edelman merkt er zelf het volgende over op.

4,5 – 4,5 dus. Onder het ijzingwekkend ijsberen van een grimmig kijkende webmaster was alleen Lukas nog bezig. Ik was bang dat mijn falen het team één, misschien wel twee matchpunten zou kosten. Terwijl ik Lukas’ stelling wanhopig trachtte te doorgronden, zag ik vanuit een ooghoek hoe ik door Jan gekiekt werd…
Ondertussen liet Lukas’ stelling zich moeilijk taxeren: pion meer, maar zwart leek actief en mooi gecentraliseerd. Hoe zou dat aflopen? Ik hield mijn adem in…

Naspel

Het was volbracht: een fraaie 5,5 – 4,5 overwinning! Later hoorden we dat Lukas door zijn zege boven de 2300 uitkomt, zodat hij nu de FM-titel kan aanvragen, mits vergezeld van een flinke smak geld… eigenlijk een merkwaardige gang van zaken, vermoedelijk nog een residu uit het verleden toen smeergeld schering en inslag was…
Vijf man van het eerste en vier man van het tweede trokken vervolgens op voorspraak van de honorabele Jaap Houben naar diens lijfrestaurant, Chinees-Indisch Restaurant “De Trog”. Van het derde ontbrak ieder spoor, ik herinner me hoe ze onder het toeziend oog van voorzitter Lambert door opzichter Jan v.d. W. werden samengedreven in het bedompte lokaaltje. Toen gingen de deuren dicht.
Ik haalde mijn schouders op en besloot maar eens op te scheppen bij het buffet, waar men voor vaste klant Jaap een stoel had neergezet. De rest van de avond ging ondermeer op aan het ontlokken van de geheime informatie aan Ruud van der Plassche over zijn Twee voor Twaalf-deelname. We zaagden hem net zo lang door, totdat hij nog de enige persoon was die geloofde niets onthuld te hebben. En dat was dat. Hoogste tijd voor een abrupt einde.

[Red.: klik hier voor het verslag van Haarlem.]