UVS 6 – PION 4: 3½-2½!

Twee weken geleden werd ik weer geconfronteerd met een van die stressvolle momenten die een teamleider soms ervaart. Helaas waren dat er relatief veel dit jaar. Twee van onze teamgenoten zijn helaas halverwege het jaar afgevallen, waardoor er steeds moest worden gezocht naar invallers. Deze keer waren de invallers echter niet zo zeer het probleem, maar het vervoer. Geen van ons zessen had namelijk een auto en/of rijbewijs! De slotronde was in Millingen, vanuit waar na 11 uur ’s avonds geen bussen meer naar Nijmegen rijden. Na alle andere opties te hebben overwogen, vertrokken we op vrijdagavond uiteindelijk met een zeer inventief plan naar Millingen. Maar niet alleen het vervoer was inventief.

In Millingen zouden we namelijk tegen PION 4 uit Groesbeek spelen. Dit team speelt al het hele jaar met een uitzonderlijk sterk team. Op het eerste bord zit een speler met een rating van bijna 2000, en op bord twee van ongeveer 1850. Opmerkelijk detail: de maximale rating van een invaller mag maar 1700 zijn in de derde klasse!

Het was duidelijk dat we, mochten we een normale opstelling nemen, kansloos zouden verliezen. Om die reden besloot ik de bordvolgorde goed om te draaien, in de hoop dat bord 4-6 allemaal van spelers van ongeveer gelijke sterkte zouden winnen. Het was alles of niets. Jos, Joris en ik zouden aan de bovenste drie borden aanschuiven, terwijl Theo, Tobi en Frans maar één optie hadden: winnen!

Naast me, op bord 3, was Joris als eerste klaar. Na een toren en daarna nog stuk verloren te hebben, was het wel een verloren zaak en stonden we 0-1 achter. Zelf zat ik op het tweede bord, en had me voorbereid op mijn tegenstander. In de database stond maar één partij, maar dat was gelukkig genoeg voor David om een variant in mijn hoofd te stampen. Winnen was geen optie, dus ik speelde inspiratieloos afruilschaak naar een remisestelling. Voor zij die toch willen zien hoe het schaakspel niet hoort, wil je het nog een beetje leuk houden, dan is hier mijn partij.

Vrijwel direct nadat mijn tegenstander remise aanbood, bood Jos, die naast me zat, ook remise aan. Ik kon mijn oren niet geloven: twee remises op de eerste twee borden zou ongekend zijn. Hierbij Jos z’n verslag:

‘Als je wilt kan je ook naar bord drie,’ zei captain Valerie, in de bus naar Millingen.
Ze had voor deze gelegenheid, tegen het sterke PION 4, de borden aardig door elkaar gehutseld. ‘Nee, dat hoeft niet,’ zei ik, ‘ik heb volledig vertrouwen in jouw strategisch inzicht.’ Maar ik zag de bui al hangen en probeerde mezelf moed in te spreken met: “Ik heb toch niets te verliezen.’

Terwijl ik zelf zat te analyseren ging Joris met de laatste bus naar huis, kreeg ik te horen dat Jos inderdaad remise had, en toen ik eindelijk weer de zaal in liep was Frans al naar huis gefietst met een winstpunt op zak. We stonden met 2-1 voor!

Voordat ik ging analyseren stond Theo, die als ‘invaller’ bijna elke ronde dit jaar bij ons heeft meegespeeld, nog een kwaliteit achter. Toen ik terugkwam was dat alweer goedgemaakt en stond er een toreneindspel op het bord. Tobi’s partij kan ik me niet meer zo goed herinneren, maar er werd al vrij snel remise afgesproken nadat ik de zaal binnen was gekomen. De laatste partij zou dus beslissend zijn. Met weinig tijd op de klok moest Theo een resultaat halen als we nog wilden winnen. Maar in tijdnood gebeurden er veel gekke dingen, en het kon werkelijk nog alle kanten op. Uiteindelijk was de spanning zo hoog opgelopen dat Theo’s tegenstander opgaf in de volgende (volledige remise-) stelling:

Een bizarre laatste partij in een bijzondere slotronde in een gek seizoen. Onze taxichauffeur in de vorm van David stond gereed om snel naar het station in Nijmegen te rijden, waar Tobi de laatste trein moest hebben. Helaas konden we niet meer blijven tot de prijsuitreiking, maar desalniettemin gingen we niet met lege handen naar huis! Ik kreeg zelf namelijk nog een doosje bonbons, “voor de beste vrouw”. Dat ik de enige vrouw was in de hele poule deed er blijkbaar niet toe. In de auto hebben we de vreugdevolle overwinningsstemming voortgezet, en de bonbons met z’n allen keizer gemaakt. Ik dank mijn teamgenoten en alle invallers die ons hebben geholpen!

Eindstand