UVS 1 verstevigt tweede plek

Hoewel net gepromoveerd, had UVS 1 er geen problemen in gezien om op te klimmen naar de tweede plek in de eerste klasse. Maar met de twee sterkste tegenstanders voor de boeg was het de vraag of die klassering behouden zou worden. Afgelopen zaterdag kwamen de Stukkenjagers uit Tilburg op bezoek, ongetwijfeld met het voornemen om zelf die tweede plek over te nemen.

Voor mij was dit de eerste kennismaking met onze nieuwe speellocatie. Ik had nog nauwelijks de hele zaal gezien, toen Anne Haast en ik al het eerste resultaat van de wedstrijd konden noteren. Remise door zetherhaling, in slechts twaalf overbekende zetjes. Poeh poeh, wat een inspanning. Eerlijk gezegd had ik gedacht dat de dameskampioene van Nederland dapperder zou zijn. Gewoonlijk deinst Anne er niet voor terug om alles in de aanval te gooien, zo offerde ze in onze vorige partij al na acht zetten een stuk.

Dat was rond 12:15 uur, toen was Jaap Amesz er pas 2 minuten – misschien dat hij nog net één blik heeft kunnen werpen op ons bord. Tja, wat moest ik toen, met een plotselinge extra vrije dag? Na enige tijd besteed/verspild te hebben aan vluggertjes, begon me een nieuwe missie te dagen: ik werd verslaggever! Dat was weer eens een heel andere beleving, niet voornamelijk bezig met mijn eigen partij, maar met negen partijen van anderen.

Nou ja, met acht. Want Bram van den Berg en Hans Klip hadden er nauwelijks langer voor nodig om het punt eerlijk te delen. Hans maakte zich er vanaf met een lach en een wegwerpgebaar, dus veel kan er niet gebeurd zijn in die pot. Bram claimde zelfs op het eind nog ruimschoots binnen zijn persoonlijke openingsboek te hebben gezeten. Kennelijk speelt hij dit soort bloedeloze varianten lekker vaak, gewoon voor de lol. Dat was 1-1, waarbij de Stukkenjagers het qua elo goed aangepakt hadden. Maar in de overige acht partijen had UVS wel vijf keer wit, dus ik had er alle vertrouwen in. Bram had er namens de Stukkenjagers trouwens evengoed alle vertrouwen in. Dat wij (volgens mij dan) op de meeste borden iets beter stonden wuifde hij allemaal weg, hij keek liever alleen naar de partijen waarin zij in het voordeel waren. Ja, zo staat je team er altijd goed voor.

Een pot waarin UVS zeker niet beter stond was die van Guido van Mierlo tegen Nick Bijlsma. Zij speelden een wat ongebruikelijk gesloten Spaans. Sterker nog, het zeer gesloten Spaans. Vijf paar pionnen stonden al snel tegen elkaar aan, alleen op de koningsvleugel kon nog gespeeld worden. Toen beide partijen ook daar hun loopgraven voltooid hadden zag niemand meer hoe het verder moest en werd de vrede getekend.

Anton van Rijn was goed bezig, binnen een paar zetten wist hij Joris Gerlagh op onbekend terrein te brengen. Tijdens het eten vertrouwde hij me toe dat dit de gevaarlijke Nalbandian-variant was. De komende tegenstanders van Anton wordt aanbevolen om zich alvast voor te bereiden op de Agassi-aanval, de Federer-verdediging of het Sampras-systeem. Hoewel Gerlagh zich van dit alles gelukkig onbewust was, kon hij de problemen achter het bord toch niet zo soepel oplossen.

Jaap Houben mocht het opnemen tegen de andere Tilburgse chess queen, Bianca Muhren. In de opening speelde Jaap voornamelijk met zijn pionnen, en Bianca met haar stukken. Soms kan dat, soms niet, en het is bijna altijd riskant, stukken zijn tenslotte sterker dan pionnen. Zeker toen Bianca haar loper op d3 wist te nestelen (met zwart!) zag het er niet goed uit voor wit.
En dat was het wellicht ook niet, maar Bianca miste ergens de kritieke voortzetting om dit aan te tonen. In de analyse na afloop had Jaap het zwaar om zijn optimisme in die variant te onderbouwen. Zoals het ging kon Jaap zijn diepe plan wel uitvoeren. Hij offerde op Kramnikiaanse wijze een kwaliteit, om de zwarte pionnenstructuur te verminken. Dat veroorzaakte zoveel ongemak dat zwart direct een stuk terug moest geven. Toen stond Jaap er met twee lichte stukken tegen toren en pion heel goed voor. Hij controleerde de stelling, alleen bleef het lange tijd onduidelijk hoe hij verder zou kunnen komen. Dat gebeurde pas toen de bedenktijd al weer flink geslonken was. Bianca had haar verdediging even veronachtzaamd, en Jaap kwam met een toren op f6 binnen. Daarna stortte de zwart koningsstelling snel in. Een sterke partij van Jaap!

Zo rond 13:20 uur keek ik voor het eerst serieus bij Dennis Arts. Hij en Stefan Beukema hadden toen dus al tachtig minuten gespeeld, maar ze hadden pas tien zetten geproduceerd. Giuoco pianissimo heet dat, “zeer rustig spel” als ik me de praktische schaaklessen van Euwe goed herinner. Direct contact werd in ieder geval zorgvuldig vermeden. Het was toen moeilijk te vermoeden dat juist deze partij in een spektakel zou eindigen. Een tijdje later wandelde ik weer langs, precies op tijd om te zien hoe Dennis als een volleerde Starwars-slechterik zijn hoofd in zijn capuchon verborg. Ik dacht nog dat dat betekende dat hij zich niet op zijn gemak voelde, maar Dennis dacht daar zelf heel anders over.

Een mooie scalp voor Dennis, en een heel belangrijke overwinning! Hierdoor kwam de tussenstand op 4½ – 1½ , en gezien de overgebleven partijen was de winst voor UVS gegarandeerd.

Jaap Amesz speelde voor de afwisseling op bord 1. Als de Stukkenjagers hun hele opstelling door elkaar kunnen husselen, dan kunnen wij dat ook! Tegenstander Mark Haast offerde op typisch Catalaanse wijze een pion. Ik beweer niet dat Jaap slecht stond, ik zou niet durven. Maar het is onmogelijk om met droge ogen vol te houden dat zijn stelling er mooi uitzag.

De partij van David Miedema tegen Mart Nabuurs maakte op uw verslaggever lange tijd een buitengewoon solide indruk, van beide kanten. Dat bleek opzet, aldus David:
“Tegen het Slavisch ben ik al een tijdlang niet meer heel ambitieus, het enige wat ik wil is dat de tegenstander zich als zwart niet helemaal lekker in zijn vel voelt. Dat is gelukt door vrij lang rond te schuiven in een gelijke stelling. De diepe tijdnood van de tegenstander Mart Nabuurs gaf de doorslag. Na de tijdnood bleef er een dubbel toreneindspel over dat gewonnen was. Weliswaar nog een wankel momentje op het einde, maar daar kwam ik goed vanaf.”

Op bord 2 twee trof Paul Span mijn (en vermoedelijk ook zijn) voormalige trainer Herman Grooten. Geheel tegen zijn gewoonte in maakte Herman zijn partij al snel schand door een paard aan de rand. Vroeger op de trainingen had Herman altijd fantastische verhalen over goede en slechte stukken. Vooral van dat witte paard dat na een ware Odyssee op d5 terecht kwam, om van daar wonderen te verrichten. Dat wit in de tussentijd wel eens mat werd gezet door een jeugdspelertje was van ondergeschikt belang.
Nou, dat ging dus allemaal niet gebeuren met dit paard op h5. Sowieso zag Herman’s openingsspel er nogal verdacht uit. Helaas kon Paul hier niet van profiteren. Sterker nog, na enige onnauwkeurigheden moest hij in de verdediging, wat hem gelukkig goed af ging.

Als laatste waren Joost Retera en Marc Clijssen bezig. Onze teamleider speelde een zeer thematische partij. Zijn uitvoering van de minderheidsaanval in het damegambiet kan zo de leerboekjes in. Maar die leerboekjes zullen dan wel niet de hele partij geven, want met een pion meer stokte de machine. Daarom hier wel de hele partij.