Sporen van Philip Glass gesignaleerd in Arnhem

Je kent dat wel. Sta je op een regenachtig stationnetje en opeens verscheurt een krijsende trein de idyllische stilte: ieieieiehhhhhhhh!!!!
Of je zit gezellig in de klas naar de meester te luisteren als hij wat op het bord gaat schrijven. En dan ‘per ongeluk’ met zijn nagel over het bord krast… ieieieiehhhhhhhh!!!!
Of je zit voor de concertuitvoering al in de zaal als de violisten nog hun viool moeten stemmen: ieieieiehhhhhhhh!!!!
Of er valt een kraan om en een vrouw schreeuwt in blinde paniek: ieieieiehhhhhhhh!!!!
Mooie minimale muziek. Philip Glass zou er vast een mooi stuk van kunnen maken.
Het derde team van UVS mocht een gratis concert bijwonen. Zodra de klokken ingedrukt werden begon de uitvoering. Hoor! Daar krijst de trein! ieieieiehhhhhhhh!!!! Direct gevolgd door het krassen op het schoolbord: ieieieiehhhhhhhh!!!! Prachtig! Net een paar noten lager. Mooi!
Ondertussen zijn de eerste zetten gespeeld. Ik vergeet in een Siciliaans gambiet een zetje en sta meteen -2 volgens Stockfish. Zelf noem ik dat: verloren. Maar allez – we zijn er nu toch en we hebben prachtige muziek. Daar heb je de stemmende violisten: ieieieiehhhhhhhh!!!! En de gillende vrouw: ieieieiehhhhhhhh!!!! Subtiel hoor: nu twee noten lager en iets langer aangehouden.
Terwijl we allemaal genieten van de open- en dichtgaande deur van het rookhok worden de langgerekte krijsgeluiden op onregelmatige tijden aangevuld met a-ritmisch getik en geklingel aan de bar die in de speelzaal staat.
Ik onderwerp de zaal aan een intensief onderzoek, maar ik kan nergens een dirigent vinden. Ongelooflijk dat dit complexe stuk gespeeld wordt zonder de dwingende handen en ogen van een dirigent. Knap hoor!
Gelukkig wordt ook mijn tegenstander afgeleid door dit intense audiogenot. De veelbelovende ouverture wordt machtig doorgetrokken naar een overdonderende finale waarbij bierflessen, wijnglazen en fluisterend gebrom de gillende vrouw en de krijsende trein met veel gevoel ondersteunen.
En dan krijg je deze stelling op het bord.

Minimale muziek – maximaal resultaat.
Langzaam begin ik meer van die Philip Glass te begrijpen.

Share

Geef een reactie