Over voorbereiding gesproken

Donderdag 16 april 19.15 uur ’s avonds, de telefoon gaat in huize Van Erp. Het is Michiel de Kruyf: ‘Zeg Pepijn, kom jij nog hierheen of ga jij op eigen gelegenheid naar Mook?’ Mijn brein bevriest even en dan dringt plots het besef door dat er een taak wacht die avond. Een andere taak echter dan waar ik me de hele dag op voorbereid had. Die avond zou namelijk een malle Amerikaan op de TU Delft komen verkondigen dat de aanslag op de Twin Towers van 11 september 2001 niet gegaan was zoals ieder weldenkend mens denkt, maar dat er een duister complot aan ten grondslag ligt, ook iets met vooraf geplaatste explosieven enzo. Op de skeptische website Kloptdatwel zou ik de lezing, die live uitgezonden zou worden, met anderen van zinnig commentaar voorzien om wat tegengas te geven aan de fantasietjes van aluhoedjes.

Omschakelen. Blijkbaar was ik iets belangrijks vergeten. Iets met houtjes die op een bord geschoven zouden moet worden. En, oh ja – ik werd nog geacht te gaan winnen ook, om zodoende met 7 uit 7 topscoorder te worden… Snel op de fiets naar Frowijn, een auto in, en op weg naar Mook. In de auto bleek trouwens een semi-aluhoedje te schuilen, die nog even overtuigd moest worden dat de officiële lezing over de toedracht rond 9/11 echt niet ver van de waarheid kon liggen. Was die voorbereiding toch niet helemaal verloren. En wat voorbereiding voor het schaken betreft, dat deed ik dit seizoen toch al niet. Heeft weinig zin. Vooral niet als je wel weet dat je op bord twee speelt, maar denkt dat je dan wel zwart zult hebben. Even vergeten dat hoewel we niet op de thuisbasis aan de slag moesten, het toch geen uitwedstrijd was. Iets met een gemeenschappelijke slotronde. Dat bleek neer te komen op een volgepropte sporthal, waar heel veel schakers op veel te smalle tafeltjes hun kunstje moesten gaan vertonen.

Ok, even omschakelen dus. Wit op bord twee, en er moet eigenlijk gewonnen worden.

In de analyse achteraf bleek dat mijn tegenstander nauwelijks één van de varianten had bekeken waar ik mij zo het hoofd over had gebroken. Heb ik weer, een tegenstander die per ongeluk bijna alleen maar redelijke zetten speelt. Nu ja, een schrale troost was dat teamcaptain Wouter Dinjens mij het topscoorderschap zo gunde dat hij zijn eigen partij ook niet verder wist te brengen dan een remise, zodat 6½ uit 7 ook voldoende was voor de trofee. Een vaag object, mij deed het vaag denken aan een glazen wolkenkrabber. Zal wel aan de voorbereiding liggen …