KAMPIOENÛH, OLÉ OLÉÉÉÉ (bis)

“Een zware dobber maar haalbaar”, zo omschreef clubpapperazzo Jan vlak voor Pasen de taak waar UVS5 voor stond. Om kampioen te worden zouden we in de slotronde bij Mook koploper en gedoodverfde titelkandidaat SMB4 moeten verslaan. Afgelopen donderdag kreeg Jan half gelijk: het kampioenschap werd binnengesleept, een zware dobber bleek het uiteindelijk niet.

Dat we met grote cijfers zouden winnen (5-1!) hadden we vooraf absoluut niet verwacht, integendeel. In de auto op weg naar verzamelpunt café Frowijn vertrouwde Marcel me toe dat hij best zenuwachtig was en de nacht ervoor even wakker had gelegen van de op handen zijnde titanenstrijd. Ik had hetzelfde gevoel en vreesde voor een scenario waarbij ik in ziedende tijdnood het kampioenschap zou wegblunderen onder het oog van tientallen omstanders waaronder een paar hoofdschuddende clubgenoten van UVS3. Het Derde speelde die avond namelijk ook hun laatste freewheel-potjes van het seizoen.

Voor café Frowijn zetten we onder leiding van Thei de puntjes op de i van de te volgen strategie. Eerder had Thei al per email de helft van zijn Masterplan uit de doeken gedaan: Marcel, Wim de Jong en ondergetekende zouden op bord 2,4 en 6 met wit moeten zien te winnen. Wim Heuvelmans voelde zich niet geweldig en bovendien niet in vorm, dus mocht hij op bord 1 vrij van druk voor een stuntje proberen te zorgen. Ruud en Thei gingen op 3 en 5 met zwart voor zekerheid.

Ook UVS3 bleek die avond voor Frowijn te verzamelen maar wie kwam daar ineens uit een auto gestapt? Jan papperazzo met zijn onafscheidelijke camera! Mijn angstcenario werd ineens nog wat levendiger; nu zou mijn falen ook nog op video worden vastgelegd en tot in de eeuwigheid door de UVS-archieven dwalen. Thei wees mij onderweg op de mogelijkheid dat ik juist zou winnen in tijdnood en zo het kampioenschap zou veilig stellen. Kijk, daar heb je nou een teamleider voor, om iedereen positief in zijn hoofd te houden.
Tijdens de autorit deelde ik het nieuws dat topgrootmeester Wesley So een reglementaire nul had gekregen omdat hij tijdens de partij aantekeningen had gemaakt. Wie weet zou die kennis van de reglementen nog van pas kunnen komen. Schaaktechnisch was SMB5 op papier toch wel en tikkie beter en ik verwachtte een spannende strijd, waarbij we alle legale middelen zouden moeten aanwenden om te winnen. Verder bleken een paar teamleden een fout SMB-verleden te hebben maar de reis naar Mook was te kort om daar gedegen onderzoek naar te doen, en hun jeugdzonden werden snel met de mantel der liefde bedekt.

Aangekomen in Mook voerde Thomas van het Derde de druk op het team nog even op zoals alleen Thomas dat kan en we gingen los. Natuurlijk ging alles weer anders dan gedacht. Ik had me weer eens voor niets druk gemaakt en mocht rond half elf de openingstreffer scoren.

Altijd lekker om in zo’n wedstrijd snel op voorsprong te komen. Wat mij opviel bij de overige vijf borden was dat alle UVS-ers veel minder tijd hadden verbruikt dan hun tegenstanders. Was er sprake van Verkramping in het SMB-kamp? Het meest extreem was de situatie bij Marcel op bord 2. Zijn tegenstander ging door de vlag in hopeloze stand. Marcel zelf over zijn partij:

“In de match van het jaar speelde ik op bord twee tegen een tegenstander die me al snel de zenuwen uit mijn lijf speelde. Had ik daar een slapeloze nacht voor nodig gehad? Na 15 zetten in een door mij slap opgezet vleugelgambiet (wie bedenkt nou Ph3?) kwam ik met dank aan mijn tegenstander een pion voor. Dat plus de gigantische voorsprong in tijd gaf mij vleugels, het team de benodigde boost en uiteindelijk heel UVS dus het kampioenschap!”

Marcel Verstappen – Jan Kasteel
Stelling na: 12… De7 ?

13. Lb5:! met pionwinst. Na nog wat afwachtende toren- en damezetten van zwart is de volgende stelling bereikt na 32. …h6:

Na 32. Th3 h5 en 33. Dg5 is de stelling onhoudbaar voor zwart omdat o.a. Th5 dreigt. 1-0

Vervolgens was het de beurt aan Wim de Jong om te scoren. Ook hier had de SMB-er minder tijd maar voor dat echt een cruciale rol ging spelen had Wim de klus al geklaard. “Eindelijk weer eens een partij volgens het boekje”, stelde Wim na afloop tevreden vast.

De drie witpartijen werden dus gewonnen, precies zoals de teamleider het had bedacht (en ook nog eens door drie UVS-ers zonder besmet verleden). De stemming begon al licht euforisch te worden. Zeker toen we zagen wat er op het bord van Wim Heuvelmans gebeurde. Ik laat hier Wim zelf aan het woord:

Met een licht bezwaard gemoed trok ik donderdagavond naar Frowijn. Niet alleen bezwaard omdat mijn lijf het de laatste tijd regelmatig liet afweten, maar vooral omdat ik van de teamcaptain de vraag verwachtte of ik op bord 1 zou willen spelen. Immers twee jaar geleden had ik in de kampioenswedstrijd ook al de nummer 1 verslagen en werden we mede daardoor kampioen in onze klasse. Ik zou dat kunstje best kunnen herhalen. En inderdaad, Thei kreeg zijn beoogde tactische opstelling (bord 1 en 2 mogen verliezen en de rest wint) zonder mijn medewerking niet rond. Dus ik zwichtte.
Ik zou, zo beloofde Thei, wereldberoemd worden in UVS als ik ofwel zou winnen ofwel als laatste de partij zou beëindigen.
Aangekomen bleek ik te moeten spelen tegen door mij zeer gewaardeerde Geurt Gijssen. Tussen neus en lippen door vertelde hij dat hij nog maar een paar dagen geleden teruggekeerd was van een toernooi in Moskou waar hij de hoofdarbiter was geweest. Deze de oude vos (81 intussen) had zo’n 200 elo-punten meer dan ik. Het begon allemaal rustig.

Tja. Ik was zo ongeveer als laatste klaar en ik had gewonnen. Eeuwige roem en een dikke pils verdiend.

Thei, die nog druk bezig was, kon zijn oren niet geloven toen hem verteld werd dat het inmiddels 4-0 stond. Zelf stond hij op dat moment ook gewonnen na een partij die op en neer was gegolfd maar waarin hij uiteindelijk duidelijk de overhand had gekregen. Zie hier de partij met zijn eigen commentaar

Toen was alleen Ruud nog bezig op bord drie. Hij had de beste SMB-er tegenover zich en stond de hele avond licht onder druk. Uiteindelijk moest hij het hoofd buigen. Hier zijn partij met zijn eigen commentaar.

Zo werden we dus kampioen, kregen allemaal een beker (= mok) en namen vele loftuitingen in ontvangst, waarvan die van Thomas het meest gemeend klonken (“Wat zijn jullie toch goed!, Ik ben trots op jullie!, Volgend jaar mogen jullie weer meedoen!)

[Redactie: klik hier voor het verslag van SMB]