Een zachte nasmaak

Maandag 23 en dinsdag 24 juni stonden voor mij in het teken van de laatste 2 ronden van het clubkampioenschap van UVS. Allereerst mocht ik maandag met zwart aantreden tegen David Miedema, om vervolgens een dag later, – bij SMB -, met wit tegen Jan Pijkeren te spelen.

In de wetenschap dat ik met drie remises tot nu toe de beste uitgangspositie had, hoefde ik ‘alleen maar’ 2x te winnen om het kampioenschap te behalen.
Maandagavond kwam ik, in opperbeste stemming na de overwinning van Nederland op Chili, aan op de club, waar David al een tafel had bemachtigd in een hoekje van de toen al bloedhete koffiebar, die we momenteel ‘thuis’ noemen. Natuurlijk had ik me gedurende de dag voorbereid op David, om tot de conclusie te komen dat zijn witrepertoire zeer goed in elkaar steekt en doorspekt is van de meest moderne varianten, die momenteel op grootmeesterniveau worden gespeeld. Waarschijnlijk is dat voor David een must, met alle toernooien die hij speelt, maar voor mij is dat natuurlijk een nachtmerrie. Een theoretische discussie aangaan staat gelijk aan zelfmoord.

Daarom besloot ik het maar simpel te houden en te gaan voor een moderne verdediging. Ik had hier immers ook enkele partijen van David gevonden en een kleine verbetering klaarliggen. Helaas kwam ik tijdens de partij hier niet aan toe, omdat David als eerste afweek.

De zwaarste horde was hiermee genomen. De volgende dag besloot ik mijn aandacht te richten op de voorbereiding op Jan Pijkeren. Jan heeft echter de weg naar de databases nog niet echt gevonden, zodat ik nogal snel klaar was met de specifieke voorbereiding en vervolgens de meeste kritieke varianten in mijn repertoire nog maar eens door heb genomen. Dat is altijd nuttig, zeker met mijn geheugen van tegenwoordig…

Jan en ik hadden om 19.30 bij SMB afgesproken en ik was er al om 19.00 om Italië uitgeschakeld te zien worden door Uruguay. Echt een doorbijter, die Suarez!
Het werd half 8 en kwart voor 8 en Jan was er nog niet. Ondertussen had ik het bord opgezet en de klok in werking gesteld, want Jan moest de trein van 0.03 halen. Toen het kwart over acht werd, dacht ik dat Jan niet meer zou komen en besloot ik nog tot half 9 te wachten.

Toen kwam Jan opeens om tien voor half negen binnenlopen, licht buiten adem. Hij stamelde: ‘Verkeerde locatie, beltegoed op’, en zeeg neer op zijn stoel.
Nadat ik een kop koffie voor hem had gehaald, ging de partij alsnog van start: een flink tijdnadeel voor Jan op de klok, een psychologisch nadeel voor mij, omdat ik niet meer verwachtte deze partij nog te moeten spelen die avond. De partij zelf:

Missie geslaagd en nu kunnen Anton en Dennis me niet langer lastigvallen, dat ik nog steeds geen clubkampioen ben geworden. Ik nam er een verdiende borrel op.