UVS2 de weg kwijt

“Eigenlijk zijn we heel goed” zou de titel van dit stukje ook kunnen zijn, het geeft de vertwijfeling aan die zich meester heeft gemaakt van het tweede. Waarom komt al dat talent er niet uit? Als ik er in zou geloven, zou ik zeggen dat we maar eens een blik haptonomen en mental coaches aan zouden moeten laten rukken om onze spelers weer op het rechte pad te zetten.
Zo na een uurtje spelen zag het er allemaal nog heel gunstig uit in de wedstrijd in en tegen Voorst. Op bord 1 had Ruud van der Spoel een lekker agressieve stelling, teamcaptain Wouter Dinjens was op het bord ernaast prima uit de opening gekomen en had een prettige stelling. Ikzelf stond ongeveer gelijk op bord 3, leek het nog. Bij Jeroen Clermonts was er binnen no-time een eindspel op het bord gekomen, waar hij als enige wat vooruitzichten had. Tsjisang stond ook gewoon prima op bord 5, Maarten van Rooij had zo’n beetje alles in de opening gekregen wat je maar kunt wensen met zijn stone-wall, Matthijs Broeren had ook een droomstelling en Arno Sprinkhuizen had met zwart op het laatste bord het nadeel van de nazet ook al weggewerkt. Een dikke overwinning lag in het verschiet, zou je toch denken?

Het relaas is verder in volgorde van de uitslagen die binnenkwamen. Matthijs gaf een belangrijke pion weg en moest gaan knokken voor remise. Dat zou uiteindelijk niet lukken. Arno maakte de stand weer gelijk met een prima overwinning. Jeroen kon er niet meer van maken dan remise, op dat moment gezien de stand geen problematische uitslag. Wouter blies zijn stelling op en verloor opeens een sloot pionnen. Ruud had misschien teveel op twee vleugels en ook het centrum willen spelen en werd getroffen door een harde counter. Heeft u meegeteld? Het staat inmiddels 3½-1½ in ons nadeel.

Tsjisang wist zijn voorsprong van twee pionnen uiteindelijk wel te verzilveren, maar dat maakte al niet meer uit voor de tegenvallende teamuitslag. Maarten speelde nog een tijdje door. Zijn mooie stelling na de opening was opeens in een lastig staand eindspel omgetoverd. Even vreesde ik zelfs dat Maarten er kansloos afging, maar op een of andere manier wist hij onheil te voorkomen (misschien was het niet zo erg als het er uit zag).  De einduitslag was dus 5-3 en we vingen terneergeslagen de weg aan terug naar huis. “En toch zijn we eigenlijk heel goed …”

Het totale gebrek aan coördinatie en besef van de zaken die er toe doen, werd bevestigd in de poging om als één team een eetgelegenheid in ons eigen stadje te bereiken. Het restaurant was reeds gekozen toen ik van het toilet in Frowijn afkwam, het werd Chinees. Blind reed ik achter Ruud aan, die Tsjisang als bijrijder achterop had. Op weg naar de Bisschop Hamersstraat, die volgens Tsjisang klaarblijkelijk in de Hertogstraat lag, want daar was het enige Chinese Wokrestaurant. “Hmm, gingen we wokken dan?”, vroeg ik nog. Maar toen we ter plekke aangekomen constateerden dat onze teamcaptain en Arno naar de Chinees aan die andere H-straat waren uitgeweken, gingen we na telefonische afstemming ook maar die kant op. Nadat Ruud, Mathijs en ik onze fiets daar geparkeerd hadden, dachten we in eerste instantie dat Tsjisang, die het restaurant al ingelopen was en weer naar buiten kwam, een grapje maakte toen hij doodleuk vertelde dat onze teamgenoten daar niet zaten. Weer een telefoontje bracht uitkomst: die waren juist bij het wokrestaurant in de Hertogstraat aangekomen. Snapt u het nog? Ik vatte het allemaal niet meer en ben er tussen uit geknepen – “huilend naar huis” was ook een toepasselijk titel geweest …