Boter en Suiker. Waarom ging het mis?

’n Verliespartij op de maandagavond kan de energiehuishouding voor de erop volgende weekdagen wel eens danig overhoop halen. Meestal wil je bij thuiskomst ’n machine nog ff laten rekenen wat er zou gebeurd zijn bij -tijdens de partij- afgewezen varianten… om nog maar te zwijgen over het neuzen in openingsboeken. Kan rust bieden, maar kost nachtrust. Van zaterdagse verliespartijen zou je dus eigenlijk minder impact op het weekritme verwachten. Daarom heb ik maar eens aan ’n aantal spelers gevraagd om hun verliespartij onder de loep te nemen, en te kijken waar en waarom het zoal mis ging. Leerzaam, toch? En dan publiceren en de hele club ‘meenemen’.. ’n soort Club-catharsis, zeg maar..en achteraf afsluiten met ‘n ‘clubhug’..of zoiets. Wordt lastig met schakers.

Maar zonder gekheid: ik denk dat UVS2 tijdens KNSB-ronde 6 tamelijk last had van de ‘winterstop’. Sommige keuzes in een schaakpartij zijn eenvoudig gebaseerd op berekeningen, andere meer op ’n algemeen ‘gevoel’ over de stelling. Dieuit de laatste categorie willen wel eens roestig geworden zijn als je weinig speelt; en kosten veel tijd, zeker in het laatste uur.

De partij van Ruud:

Ruud moest duidelijk op zet een beslissing nemen obv tactiek. De verleiding van een stukwinst was groot; uit mn ooghoek zag ik in de gauwigheid Ph2 wel voorbijkomen, maar dacht dat t wel houdbaar zou zijn Niet dus.

De partij van Arno:

Hier is duidelijk sprake van te veel respect voor de tegenstander. Ok, van 300 Elo-punten word je wat nerveuzer, maar ga er gewoon lekker voor zitten en zie geen spoken… Zeker niet in zo’n open stelling!! Bv 9 Lc4… lijkt me het resultaat van ’t toelaten van teveel twijfel: onwikkelen is het devies en dan komen de mogelijkheden vanzelf…echt. Het toverwoord zelfvertrouwen dringt zich op, anders geven we teveel toe aan verlammende twijfel.

De partij van Wouter:

Je zou het eindspel kunnen noemen; vanaf zet 24 tegenstander 4 minuten, ikzelf 15. Veel gerekend tijdens de partij en dan wil ’t in het 4-de uur wel ‘ns niet meer zo nauwkeurig worden. Gezondere zetten die stukken goed neerzetten zijn er genoeg, maar de fixatie op de damevleugel en het terugnemen van mn geïnvesteerde  pionnetje, verlamde ook bij mij ’n keus om voor stellingsverbetering te gaan.

Vet verloren, en zoet hooguit als we er -schaakpsychologisch gezien dan– wat van opsteken..!

[red.: zie hier het verslag van Zevenaar]

Share

Geef een reactie