Verlies tegen Eindhoven, einde aan kampioenskansen voor UVS1

De UVS’ers waren de winterstop nog niet helemaal goed doorgekomen, zullen we maar zeggen. Het ging op bijna alle borden mis. Als eerste viel er aan bord acht een nul. Ruud van de Plassche leek daar toch redelijk uit de opening te zijn gekomen, maar toen er een stelletje stukken geruild was, bleek dat zwart een lastig initiatief had. Dat kostte even later een kwaliteit en Ruud maakte het zijn tegenstander in het vervolg ook niet erg moeilijk.
Even leek er sprake van een gelijk opgaande wedstrijd, omdat Joost Retera een vol punt liet bijtekenen voor UVS. Een uitstekende partij leek me. De tegenstander van Joost speelde wel de strategisch aangewezen zetten, maar zijn stelling had toch wat verborgen zwaktes, waar Joost tactisch gebruik van kon maken. Hij ging er verrassend snel doorheen.

De volgende nul viel op mijn eigen bord. In een zijvariantje van een zijvariantje van de scherpe Draak besloot ik na ruim een half uur nadenken dat het wel verantwoord was om een aangeboden pion mee te nemen. Acht zetten later bleek dat ik toch een rekenfout gemaakt had: in de ontstane stelling bleek mijn toren nog niet verzet te zijn. En ja, de Draak is niet erg vergevingsgezind wat het maken van foutjes betreft: een paar zetten later kon ik opgeven.

Een klein paardenballetje maakte een einde aan die illusie en Anton bleef zitten met een minder toreneindspel.

Toen werd er nog aan drie borden gespeeld. Dennis Arts mocht op bord één tegen Bas van de Plassche spelen, de broer van Ruud. Dennis had eerder deze competitie laten zien dat hij wellicht veel beter speelt tegen tegenstanders van formaat dan tegen gelijkwaardige opponenten en ook nu liet hij dat weer zien. Hij verloor ergens wel een pion, maar hield een eindspel over dat niet helemaal kansloos was. En wat Dennis goed deed, is kansen creëren met een beetje bluf. Kansen op remise weliswaar, maar meer konden we niet echt verwachten.

Door deze remise was onze nederlaag wel een feit, maar meer zat er natuurlijk niet in. Eigenlijk was het een klein wonder dat theoretisch gezien nog een 4-4 gelijkspel mogelijk was in de laatste 10 minuten voor het einde van de maximale speeltijd. Tjapko Struik had op bord twee in de opening geen potten kunnen breken en verloor op een gegeven moment een pion. De stelling was echter wel zo rommelig dat het hem lukte wat materiaal terug te winnen. Na de tijdscontrole bleek hij opeens een stelling te hebben met goede winstkansen, wel een technisch lastig klusje dat pas net voor 18.00 uur in een vol punt uitmondde.

De laatste partij, die tussen Pim Haselager en Rene Moonen, had een bizarre ontknoping. Pim miste ergens voor de 40e een interessante mogelijkheid maar na tijdscontrole compleet verloren. Zijn tegenstander dacht echter handig af te wikkelen, maar toen begon het foutenfestival. Op het laatst dacht ik dat Pim misschien nog op tijd zou gaan winnen, maar daarvoor deed hij niet de handigste zetten. Enfin, bekijk zelf maar hoe ging.

Een dik verdiende 5½-2½ nederlaag, einde aan onze kampioenschapsaspiraties. En we zijn nog niet eens 100% zeker gevrijwaard van degradatie …

foto’s: ©jawest

Zie hier het verslag van ESV.