Beetje geluk helpt UVS langs Venlo

Het verslag van de vorige wedstrijd (tegen DJC Stein) sloot ik af met de optimistische woorden:

[…] en nu staan we tweede in de poule. De volgende ronde wacht ons Venlo als tegenstander, die nu twee matchpunten boven ons staan. Als we winnen, is dus alles mogelijk!

Nu is Venlo op papier een behoorlijk sterke tegenstander, vorig seizoen gedegradeerd vanuit de eerste klasse en heeft afgetekend de hoogste gemiddelde rating in onze poule. Toch dachten we vooraf zeker niet kansloos te zijn. Een paar spelers zijn goed in vorm (met name Anton van Rijn, Tjapko Struik en Lars Kurstjens hadden mooie scores) en er waren al meer onverwachte uitslagen gevallen in de competitie.

We besloten wel een enigszins tactische opstelling te kiezen. Dennis Arts wilde het wel aan bord één opnemen tegen Maarten Strijbos en bereidde zich goed voor op diens Meraner. Anton, Joost Retera en Pim Haselager besloot ik wit te geven, waarna de rest een invuloefeningetje was.
Zeker de eerste twee en half uur leek het strijdplan zijn vruchten af te werpen: Dennis haalde een verdiend half punt binnen tegen zijn toch 300 Elo punten sterkere tegenstander en op geen enkel bord stonden we duidelijk minder. Anton en Pim stonden zelfs duidelijk beter, of hadden in ieder geval stellingen die ik hun wel toevertrouwde. Alleen Tjapko was niet helemaal lekker uit de opening gekomen.
Een interessante partij vond plaats aan bord zeven tussen Pim en zijn tegenstandster Ololi Alkhazashvili. Hier het eerste fragment:

Het waren bijna allemaal lange partijen dit keer, de eerstvolgende uitslag viel 20 minuten voor tijdscontrole op bord zes. Luuk Peters speelde een erg goede partij en won overtuigend. Bij Lars op bord twee was het inmiddels mis gegaan, zijn kwaliteitsoffer zag er nog wel aardig uit, maar daarna werd wat gemist en bleven er slechts drie pionnen voor een toren over. Daar speelde Lars nog wel een tijdje mee door, maar kort na de klok van vieren kon ie het opgeven. Niet heel veel later moest ook Tjapko (bord vier) het hoofd in de schoot werpen.

De stand zag er niet zo florissant uit intussen, 2½-1½ in ons nadeel. Goede hoop op een overwinning bestond er nog wel in de partij van Anton. Joost was na een hele partij niet zo denderend gestaan te hebben, uiteindelijk in een iets beter eindspel gekomen. Dat was materieel in evenwicht, maar Joost had een belangrijke troef in het feit dat hij de koning van de tegenstander kon opsluiten op de onderste rij. Met het uitgedunde materiaal (T+P+2 pi tegen T+L+2 pi) was het echter zeer de vraag of het te winnen was. Bij Pim gebeurde er een hele hoop, wat ik niet allemaal kon volgen, maar het zou me niet verbazen of ie niet ergens verloren kwam te staan.
Ikzelf had weer een mazzeltje. Na een redelijk succesvolle opening, begon ik langzaam eens te kijken naar een manier om op voordeel te spelen. Net op een cruciaal moment vergat ik een tussenzet van mijn tegenstander en werd ik met een geïsoleerde pion opgescheept. Dat werd dus een paar uurtjes stevig verdedigen. Dat ging heel aardig en rond de 40ste zet had ik een iets minder maar wel houdbaar paardeindspel bereikt.

68.Pd6 Kd7 69.Pe4 Ke7 70.Pd6 Kd7 71.Pe4 en hier claimde ik remise omdat ik met 71… Ke7 drie keer dezelfde stelling met Wit aan zet op het bord kan brengen. Ik overwoog nog even op winst door te spelen, omdat mijn tegenstander nog maar anderhalve minuut over had, maar het binnenhalen van in ieder geval één matchpunt leek me toch belangrijker. Anton en Joost hadden namelijk hun eindspelen knap in winst om weten te zetten en dus stond het nu 4-3 in ons voordeel.
En bij Pim leek het inmiddels ook niet meer onrealistisch dat daar alsnog een matchwinnend halfje gescoord ging worden:

Een hard bevochten overwinning haalden we aldus dus binnen: 4½-3½ Gedeeld eerste staan we nu, op bordpunten een halfje achterstand op de nummer één, Venlo. Het kan nog een mooi seizoen worden!