UVS1 wint thuis van DJC Stein

Op bijna alle borden leek het aardig gelijk op te gaan in de eerste paar uur van de wedstrijd. In mijn eigen partij kwam er als eerste duidelijkheid. De hoofdvariant van de Caro-Kann kwam op het bord. De eerste 15 zetten zijn dan wel erg standaard en werden vlot uitgevoerd. En dus kwam het dat we al vrij snel in de buurt van de kritieke stelling kwamen. Vanaf dat moment begon natuurlijk de bedenktijd aan beide kanten op te lopen, maar na twee uur spelen, was het eigenlijk wel duidelijk dat ik ging winnen.

Dat was een fijn gegeven, want vanaf dat moment kwamen onze topborden één voor één naar mij toe met de mededeling dat ze een remise-aanbod hadden gekregen. Gezien de stand in wedstrijd, leek het niet zo’n slecht idee om er op in te gaan. Zo was Pim Haselager op bord 2 als eerste klaar, even later gevolgd door Tjapko Struik op bord 1. Ook Luuk Peters kreeg een remiseaanbod (bord 7) dat aangenomen kon worden. Zo rond de klok van drie gaf mijn tegenstander ook op en was de stand dus 2½-1½ in ons voordeel. Hieronder de analyse van mijn partij:

[vimeo width=”480″ height=”480″]https://vimeo.com/54202736[/vimeo]

Een half uurtje later kreeg Joost Retera (bord 3, dit keer) remise aangeboden. Joost was met zwart niet zo heel erg gelukkig uit de opening gekomen, maar nu leek zijn tegenstander de aanval iets te enthousiast te hebben aangepakt.
Bij het remise-aanbod stond Joost inmiddels twee pionnetjes voor, maar het leek het hem gezien de compensatie die zijn tegenstander had, verstandiger om het te accepteren.Een computerbeoordeling van de slotstelling (zie hiernaast de stelling na 21.Lf4)  lijkt hem hierin wel gelijk te geven. Het is wel van belang bij de beoordeling te weten dat zwart inmiddels al niet meer mocht rokeren, dat scheelt nogal een slok op een borrel in deze stelling.

3-2 was de stand inmiddels met nog drie partijen bezig.  Het leek me dat er minstens twee punten uit gescoord moesten kunnen worden en dat de overwinning dus in zicht was. Dat gebeurde ook, maar niet helemaal op de manier die ik voor ogen had. Dennis Arts had op bord 5 een iets minder eindspel overgehouden, maar het leek me wel remise. Het volgende gebeurde daar echter:

Oeps, toen stonden we dus weer gelijk met 3 – 3. Maar niet voor lang, want Lars z’n tegenstander besloot het hem niet al te moeilijk te maken. Aan het begin van het fragment staat Lars wel wat beter, maar dan start het gerommel:

Bij Anton waren er nog niet heel veel zetten gedaan en zoals gebruikelijk werd het in tijdnood beslist. In die fase leek het helemaal mis te gaan met Anton, alsof het voordeeltje dat hij leek te hebben langzaam maar zeker verdween. De analyse met de computer laat echter zien dat hij ook een enorme kans mistte. Dat het op de 40ste zet toch nog goed kwam, mag een gelukje heten en scheelde een matchpunt.

De eindstand werd daardoor 5-3 voor UVS1 en nu staan we tweede in de poule. De volgende ronde wacht ons Venlo als tegenstander, die nu twee matchpunten boven ons staan. Als we winnen, is dus alles mogelijk!

Share

Geef een reactie