UVS 2: Operatie mislukt, klassenbehoud zekergesteld

Dankzij het verlies van degradatiekandiaat Winterswijk kan UVS2 al één ronde voor het einde van de competitie niet meer degraderen; ook volgend jaar spelen we weer derde klasse KNSB. Ons doel om door een eindspurt zelfs nog vierde te worden door afgelopen zaterdag het op papier wat sterkere Almelo te verslaan, is mislukt. We verloren met 3-5.

Het was dan ook een hele reis. Ondanks een teenblessure reed Ruud S ons soepel naar het noorden, maar vlak bij Almelo sprongen de zoals bekend vele stoplichten merkwaardig genoeg vrijwel uitsluitend op rood.

Ook bleken we eerst Almelo binnen te rijden, toen weer uit en nogmaals weer binnen; door Ruud ‘het gat van Almelo’ gedoopt. Ondanks die kleine hindernissen werd er op tijd begonnen, en rond drie uur meende ik dat het best goed ging. De enige die slecht stond, was ikzelf. Met zwart werd ik verrast door een mij onbekende zet in het Staunton-gambiet waarop ik niet adequaat wist te antwoorden. Voor wat tegenspel offerde ik een pion, maar dat te tegenspel bleef uit. Naast mij was Rob Bisschops, spelend aan het eerste bord tegen een sterke tegenstander, echter bezig een fraaie aanval op te bouwen. Aan mijn andere kant had Chi Sang Cheung geen nadeel ondervonden van de afschuwelijke verhaspeling van zijn naam door de wedstrijdleider, en was, ondanks een dameruil bezig de koningsstelling van zijn tegenstander onder de voet te lopen. Ruud van der Spoel aan bord 4 had met zwart een prettige open Siciliaanse stelling met wederzijdse kanten, zo leek mij. Arno Sprinkhuizen op 5 moest wat aanvalspogingen van zijn tegenstander counteren, maar zijn stelling leek me flexibel genoeg. Lambert Hofman was onaangenaam verrast doordat zijn tegenstander op zet 10 — Pg4 speelde, waardoor Lambert zelf geen Pg5 kon spelen, wat hij altijd op de 11e zet doet, naar eigen zeggen. Van zijn apropos gebracht verzuimde Lambert simpel h3 en g4 te spelen en zijn gebruikelijke koningsaanval te entameren, en er was verder weinig aan de hand op zijn bord. Maarten van Rooij vond dat zijn tegenstander de opening verprutste en stond al gewonnen (zie zijn eigen partijverslag). De stelling van Christ Verstegen op bord8 ten slotte leek me al bijna verzand in remise.

Wel, nog voor de eerste tijdcontrole hadden we met 3-5 verloren. Ik heb er zelf niet veel van gezien omdat ik vergeefs met veel denkwerk probeerde nog iets van mijn eigen verloren stelling te maken, wat mislukte, waarbij mijn enige troost was dat ik niet op hoefde te geven maar door een aardige combinatie werd matgezet. Naast mij had zich aan Robs bord ondertussen een klein drama afgespeeld. Rob verzuimde in zijn aanvalsstelling de makkelijkste weg naar winst te kiezen, raakte in tijdnood het spoor bijster, sloeg eerst nog een remiseaanbod van de tegenstander af en verloor enkele minuten later. Bij de handdruk zei zijn tegenstander: ‘Tja, eh, sorry’. Rob wilde eerste in z’n eentje per spoor onmiddellijk naar huis reizen maar Maarten wist dat met een tactisch geplaatst bieraanbod te voorkomen. Intussen had Chi zijn stelling op fraaie wijze tot winst gevoerd; hij moet daar verder zelf maar verslag van doen. Arno en Christ hadden beiden een kwaliteit moeten inleveren en gaven hun hopeloze stellingen op; Lambert pakte in gelijke stand remise en toen was alleen nog Ruud S bezig. In een extreem complexe stand waarin van beide partijen talloze stukken in stonden, tastte eerste Ruud mis en liet de winst glippen, daarna verzuimde zijn tegenstander een toren te incasseren en in plots een vrijwel gelijk eindspel gekomen gaven zij remise.

Een analyse van de partij van Rob volgt later nog.

Ruud van de Plassche