UVS 3 terug naar af na smadelijk verlies

Je zou het niet zeggen als je ze ziet spelen, maar de vorstelijke premies die in het vooruitzicht zijn gesteld bij een goede prestatie inspireren hoegenaamd niet! Stelletje amateurs! Wie al na een half uur spelen met een remise genoegen neemt, heeft blijkbaar geld en goederen genoeg… Verwende spelers! Als je dan ook nog binnen het uur met 2 dikke nederlagen wordt opgezadeld, vraag je je af of die ruime vergoedingen nog wel effect hebben. Luie donders! Als teamleider heb ik besloten om na de Kerst tot inkeer te komen en als vanouds weer om de eer te gaan strijden.

Het is te danken aan de jonge garde dat er aan het eind van de avond nog een draaglijke stand op het scorebord stond. Na het startsignaal stond het al snel 2,5 – 0,5 in het voordeel van de 026’ers: Frans van den Hooven accepteerde een Westenlakiaans remiseaanbod na amper een paar zetten. Frans Nijenhuis, die mij nog toefluisterde hoe makkelijk hij met zwart  de tamme openingsbehandeling van zijn tegenstander afstrafte, was nog in Sinterklaasgedachten verzeild: hij deed een toren cadeau. Ook ik zelf was de goedheid zelve door een batterij van dame + loper in het centrum toe te laten, waardoor een mat niet meer te voorkomen was.

Zelfs de tot nu toe onberispelijk spelende Elwin Berlijn aan bord 6 kwam in een minder stelling uit, maar met een pionnetje minder waren er nog voldoende aanknopingspunten voor een schwindle. Prompt daarop liet zijn opponent een stuk afpakken en niet lang daarna nog een toren. Het leek weer wat spannender te worden door de 1,5 – 2,5 tussenstand. Dat lichtpuntje was van korte duur als je de resterende eerste 4 borden overzag. Klaus Wüstefeld, vorig seizoen nog een onverslaanbare rots bij UVS 2, loopt als een suarezje naarstig te zoeken naar zijn vorm. Ook op deze avond kon hij ‘m niet vinden. Hij beet zich nog wel vast in zijn tegenstander op zijn eigen eigenwijze wijze, maar dit liet onverlet dat hij een kansloze strijd streed. Hem werd vakkundig de mond gesnoerd waardoor een matchpunt, laat staan 2, een onbegonnen zaak leek. Mathijs Broeren speelde een open, onvoorspelbare pot aan bord 1, Philippe Friesen stond beter aan het tweede en Justin Sewalt moest in een dame-pionnen eindspel tegen een pionnetje minder opboksen.

Toch nog leken de kansen zich te keren toen Philip stoïcijns de wanhoopsacties van zwart pareerde en zo het winstpunt binnensleepte. Toen ook Justin zijn kalmte bewaarde en een doortocht van de witte pionnen verhinderde met een half punt als oogst leek een kleine verrassing aanstaande! Mathijs stond weliswaar bijna een uur op tijdsachterstand (opgegaan aan lange berekeningen voor net niet doorslaande offers), maar worstelde zich door de dreigingen en kwam zelfs op materiaalwinst: dame + toren tegen dame + 2 paarden + 2 pionnen. Voeg daar nog een mat-achter-de-paaltjes-dreiging bij, en je kunt je voorstellen dat er weer een glimlach op de gezichten van de UVS-gezinde omstanders tevoorschijn kwam.

Nadat ik hem van de tussenstand op de hoogte had gebracht, was hij zo van de wijs dat hij zich liet mat zetten. In de diagramstelling hieronder heeft Jan Vermeer van ASV 7 zojuist schaak gegeven.

Stelling na dameschaak van wit.

In plaats van naar voren te gaan met zijn koning, wat hij in zijn berekeningen een zet later wel zou hebben gedaan, dacht Mathijs hier tijd te winnen door Kd8 te spelen. Met 2. Tc7! werd direct duidelijk wat wits intenties waren, althans dat zagen de bekende stuurlui aan de schaakwal. Mathijs dacht alle dreigingen het hoofd te kunnen bieden, en sloeg a tempo de pion op a2: 2…Da2:. Ai, daar volgde een ontnuchterend mat: 3. Db8. Einduitslag: 3 – 5 voor ASV7.

Weg partij, weg wedstrijd, weg ambities, weg premies, weg bonussen. Terug naar af. Terug naar de wereld der amateurs. De puurheid. De eerlijkheid. De eer. De teamgeest.

Verslag van deze rigoreuze ommekeer volgt begin 2011.