Geen winst voor UVS 2

Verwend door de geweldige reeks overwinningen het vorige seizoen kwam de nederlaag afgelopen zaterdag hard aan. We startten vorig jaar met de intentie niet te degraderen en werden kampioen. Dit jaar hebben we de intentie iets aangescherpt en gaan we gewoon voor weer een kampioenschap.
Misschien hebben we verloren doordat het vorig seizoen te gemakkelijk ging. Misschien hebben we het te gemakkelijk opgenomen.  Misschien waren gewoon niet gewend om tegen Duitsers te spelen (6 van de 8 spelers kwamen van de andere kant van de grens) Aan de samenstelling van het team kan het nauwelijks liggen, daar de enige wijziging was dat Rob B i.p.v. Klaus meespeelde.  Het mag ook geen excuus zijn dat we speelden tegen een tegenstander met een gemiddelde rating van 2020 tegenover ons ratinggemiddelde van 1890, want zo’n verschil dat hebben we vorig jaar meerdere malen meegemaakt.

Het begin was al direct erg onfortuinlijk: Tsji had aan bord 3 een mooie aanval opgezet en dacht  dat het tijd werd deze te verzilveren. Hij was zeker van zijn zaak en offerde zijn loper op h7. De genadeslag! Helaas was er een ontsnappingstraject wat Tsji niet gezien had. Jammer, na 1u 3 kwartier stonden we met 1-0 achter.
Geen probleem, dit was vorig jaar vaak genoeg gebeurd, weliswaar nooit bij Tsji. Toch sloop er iets van angst in de ploeg. Ruud S had aan bord 4 een pionnetje meer en was blij met een remise na 2,5 uur. Dit zou hem vorig jaar niet zijn overkomen.
Bijna tegelijkertijd meldde Christ dat hij iets beter stond maar niet zag hoe dit tot winst te voeren was. 2-1 achter. Eigenlijk was er ondanks de angstige blikken niets verontrustend aan de hand. Michiel kon vanaf zet 1 in feite lachen, want hij kon zijn versnelde draak met een Maroczy wending spelen en dat betekende vorig jaar altijd winst. Ook nu leek het hard die kant op te gaan; hij veroverde een echte kwaliteit en eigenlijk stond het punt er al bijgeschreven. Maar…  een moment van slapte sleurde Michiel de afgrond in. Een eenvoudig te pareren combinatie van de tegenstander werd over het hoofd gezien. En i.p.v  2-2 was het na 3 uur spelen  3-1 achter.
Aan bord 2 haalde Arno een zwaarbevochten, maar keurige remise. Philippe had op dat moment grote problemen om een ver opgerukte pion  tegen te houden en capituleerde na 3,5 uur. 4,5 – 1,5.
Na bijna 4 uur spelen accepteerde  ik het remise aanbod van mijn tegenstander, hoewel ik een gezonde pion voorstond en daarmee duidelijk beter. Slap natuurlijk! 5-2.  Rob aan bord 1 behaalde na bijna 6 uur spelen een echt punt binnen.

Eindstand:  ESGOO 2 – UVS 2  5-3.

Share

4 reacties

  1. Ruud van der Spoel schreef:

    Nu de Grote Baas zelve mij heeft neergezet als een laffe hond, voel ik mij gedwongen te reageren. Op het moment dat de remise een feit werd, had ik GEEN pionnetje meer en BAALDE ik gigantisch van die remise. O Grote Baas, heeft u mij wellicht op scherp willen zetten voor de volgende keer? U weet dat dat niet nodig is. Of heeft u misschien de gebeurtenissen op uw eigen bord en in uw eigen hoofd te zeer geprojecteerd?
    Ruud S

  2. Pepijn van Erp schreef:

    Ah, ik kan nog veel leren van Lambert als teamcaptain. Zo pak je dat dus aan om Grote Baas genoemd te worden, mooier kan het toch bijna niet ….

  3. Lambert Hofman schreef:

    Het lijkt mij duidelijk dat Ruud S nu toch uit de kast moet komen en de wereld overtuigt van zijn gelijk door zijn partij met pluspionnetje vrij te geven. Nu kunnen we slechts ad random kiezen tussen zijn lafheid en zijn grootsheid.

  4. Maarten van Rooij schreef:

    Jongens het is toch zo eenvoudig. Laffe honden spelen om pionnetjes, lijntjes, rijtjes en veldjes. De ware grootsheid vind je bij de echte helden, daar waar stukken geofferd worden!

Geef een reactie