Het miniatuurtje (of mijn meest curieuze overwinning ooit)

Elster Toren

Elster Toren

Een prominent lid van UVS had me gevraagd een sfeerverslag te maken van mijn eerste ervaringen bij de Elster Toren. Het is een beschaafde, kleine club. Ze hebben een paar rokers. Ze spelen in een zalencentrum dat te vergelijken is met de Ganzenheuvel. Er wordt gebridged. Wat ik zelf erg charmant vind is het kerkkoor dat ook op donderdag oefent. Word ik erg rustig van. De eerste paar partijen zijn er natuurlijk om te wennen. De eerste partij speelde ik tegen de voorzitter, die me het punt gunde (geen nieuwe spelers wegjagen). De tweede partij mocht ik tegen John Remmerts. Sympathieke jongen, geen slechte speler maar onder normale omstandigheden geen directe bedreiging. Toch bekroop mij enige twijfel: kun je ongestraft een lange tijd niet schaken zonder consequenties? Het werd een miniatuurtje.

Gezien mijn speelstijl zijn miniatuurtjes voor mij geen onbekend gebied, maar deze overwinning werd mij pas op de laatste zet duidelijk (zo ook voor John…). Verontschuldigingen genoeg natuurlijk: een half jaar niet schaken is niet bevorderlijk voor het berekenen van diepzinnige combinaties, theorieboeken liggen onder een diepe laag stof en mijn terechte arrogantie dat ik uiteindelijk toch wel van een mindere schaker win. Dat laatste zal niet veranderen; de eerste twee zullen hopelijk snel ten goede keren.

De eerste zetten worden zonder commentaar gegeven. Zwart speelt niet de beste zetten, maar in ieder geval nog gezonde; wit doet het met bijna alleen ongezonde. Op zet 9 besluit ik dat alles goed staat om middels het winnen van de overgebleven witte centrumpion de stelling van mijn tegenstander op te blazen….


Wit trekt wit weg. De air van onoverwinnelijkheid daalt weer over me neer. Beetje jammer dat ik net mijn aanstaande nederlaag in gewonnen stelling al tegenover iedereen heb verkondigd, maar goed, wie valt daarover. Wit geeft op.

Share

Geef een reactie